سفرنامه ژاپن سرزمین شکوفه های گیلاس؛ راهنمای سفر و ویزای ژاپن

سفر به ژاپن جزو الویت هام نبود و فکر نمیکردم به این زودی برم ببینمش، شاید چون سرزمین آفتاب از ایران دوره و کشور بسیار گرونیه، جدی بهش فکر نکرده بودم. وقتی یک بلیط مناسب پیدا کردم، رفتم و ژاپن رو از نزدیک دیدم، حسرت خوردم چرا زودتر نیومدم. شهرهای زیبا و تمیز و منظم، معابد رنگی و دوست داشتنی، سیستم حمل و نقل عالی (و البته بسیار گران)، کوه فیجی، شکوفه های گیلاس، دریاچه ها و نهرها و آثار اولین بمب اتمی، باعث شد دل کندن از ژاپن بسیار سخت باشه و با خاطره بسیار خوبی ژاپن رو ترک کنم. توی این سفرنامه سعی میکنم با توضیحاتی در مورد ویزای ژاپن و هزینه ها، گوشه ای از این زیبایی رو که دیدم با شما تقسیم کنم.

ویزای ژاپن

سفارت ژاپن در تهران به سختگیری در ویزا دادن معروفه. این سخت گیری تا حدی هم درسته اما یک نکته مثبت داره و اون هم اینه که اذیت نمیکنه. یعنی مدارک لازم برای ویزا کاملا مشخص و واضحه، زمان پاسخگویی دقیق مشخصه، هزینه ویزا نسبت به بقیه سفارت ها بسیار پایینه و حتی نیاز به وقت گرفتن هم نیست!

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

مدارکی که برای ویزای توریستی ژاپن نیاز هست شامل موارد زیر میشه:

• اصل پاسپورت امضا شده با حداقل ۶ ماه اعتبار
• یک نسخه فرم ویزا پر شده که از سایت سفارت میتونید دانلود کنید.
• یک قطعه عکس رنگی ۴۵x۴۵ میلیمتر با زمینه سفید
• کپی تمام صفحات شناسنامه متقاضی ویزا همراه با ترجمه انگلیسی رسمی با مهر تایید وزارت دادگستری
• برنامه سفر به زبان انگلیسی. این برنامه باید با جزئیات و روز به روز (با ذکر تاریخ هر روز) باشه و به نظرم برای سفارت خیلی مهمه.
• رزرو هتل که باید با برنامه مطابقت داشته باشه.
• گواهی اشتغال به کار با ذکر سمت، حقوق و موافقت با مرخصی (باذکر تاریخ)
• ریز کارکرد سه ماه آخر حساب بانکی (به زبان انگلیسی- سایز A4- حداکثر صادره در ۵ روز اخیر) – من علاوه بر این گواهی تمکن مالی هم دادم.
• موقع مراجعه به سفارت پاسپورت های قبلی و کپی ویزاهای مهم رو همراه داشته باشید.
• برای مدارک فارسی، ترجمه رسمی با تایید وزارت دادگستری صادره در سه ماهه اخیر الزامی می باشد.

آدرس سفارت ژاپن در ایران، تهران، خیابان زعفرانیه، خیابان مقدس اردبیلی، پلاک ۱۶۲ می باشد. برای درخواست ویزا باید روزهای یکشنبه تا پنجشنبه که روز کاری سفارت ژاپن هست بین ساعت ۸:۳۰ تا ۱۰:۳۰ به سفارت مراجعه کنید و نیازی نیست از قبل وقت بگیرید. اگر سفارت شلوغ باشه ممکنه تا ۱ ساعت هم منتظر بمونید تا مدارکتون رو تحویل بگیرند. وقتی مدارک رو تحویل دادید باید منتظر بمونید تا اگر کسری مدارک یا ایرادی دارید بهتون بگند. اگر مدارک کامل نباشه کل مدارک رو برمیگردونند و باید یک روز دیگه (یا درصورت فرصت بودن همون روز) با مدارک کامل برگردید. مصاحبه جدی درکار نیست ولی ممکنه سوالاتی ازتون پرسیده بشه. اگر مدارک کامل بود به شما برگه ای میدند که روش تاریخ دریافت جواب رو نوشته. این تاریخ معمولا ۵ روز کاری بعد هست.

زمان دریافت جواب ساعت ۱۵ الی ۱۶ هست. اگر جواب مثبت بود و با ویزای شما موافقت شده بود تازه اون موقع هزینه ویزای ژاپن رو پرداخت می کنید. اسفند ۱۳۹۷ که من برای ویزای ژاپن اقدام کردم هزینه ویزا ۸۸٬۰۰۰ تومان بود. در حال حاضر هزینه ویزا ۳۹۵۰۰۰ تومان هست که باید بصورت نقدی پرداخن بشه.

تلفن سفارت ژاپن ۲۲۶۶۰۷۱۰(۲۱)۹۸+ هست و روزهای یکشنبه تا پنجشنبه بین ۱۳ تا ۱۵ پاسخ میدند.

موقع مراجعه به سفارت ژاپن، درب ورود باید موبایل، پاوربانک، فلش مموری و اشیاء تیز و برنده مثل قیچی رو تحویل بدهید.

راستی هم توی وبسایت سفارت هم روی دیوار سفارت یک اطلاعیه زده که قوانین پذیرش نیروی کار جدید که در سال ۲۰۱۸ توسط مجلس ژاپن به تصویب رسیده شامل ایرانی ها نمیشه. برای این مورد به سفارت مراجعه نکنید و فریب افراد کلاه بردار رو نخورید.

برای اطلاع از سایر ویزاها به وبسایت سفارت ژاپن در ایران مراجعه کنید.

حمل و نقل در ژاپن

وسیله حمل و نقل اصلی بین شهری و داخل شهری ژاپن شبکه ریلی هست که با طول تقریبی ۲۶۰۰۰ کیلومتر گوشه گوشه کشور رو به هم متصل کرده. انواع قطارها شامل الکتریکی، قطارهای پر سرعت شینکانسن Shinkansen، محلی، مترو، مونوریل و تراموا در ژاپن وجود داره که باید از بینشون انتخاب کرد. قطارهای مختلف توسط کمپانی های مختلفی اداره میشه که تعدادیشون دولتی و تعدادی خصوصی هستند. برای فهمیدن زمان حرکت قطارها و همینطور هزینه بلیط هر قطار من از اپ Navitime Japan استفاده کردم و بسیار راضی بود. هزینه بلیط قطارها در ژاپن بسیار زیاده و احتمالا بخش عمده ای از هزینه سفر ژاپن رو به خودش اختصاص میده.

۶ تا کمپانی قطار دولتی ژاپن که هر کدوم بخشی از کشور رو پوشش میده با هم گروهی رو تشکیل دادند به اسم گروه قطار های ژاپن که به اختصار جی آر JR Group گفته میشه. این جی آر به خارجی هایی که قصد سفر توریستی به ژاپن رو دارند این امتیاز رو داده که بتونند با پرداخت مبلغی، بصورت نامحدود از قطارهای این گروه استفاده کنند. با خرید این بلیط ویژه که پاس جی آر Japan Rail Pass گفته میشه، میشه تا حدی در هزینه های حمل و نقل صرفه جویی کرد. جی آر پاس در سه مدل هفت، چهارده و بیست و یک روزه فروخته میشه. هزینه هر کدام از این پاس ها رو در زیر نوشتم:

• ۷ روزه: ۲۹٬۱۱۰ ین ژاپن
• ۱۴ روزه: ۴۶٬۳۹۰ ین ژاپن
• ۲۱ روزه: ۵۹٬۳۵۰ ین ژاپن

این قیمت ها برای وقتی هست که شما جی آر پاس رو خارج از ژاپن خریداری کنید. تا همین ۱ سال پیش این پاس رو داخل ژاپن نمیشد خرید ولی در حال حاضر امکان خریدش در بعضی از ایستگاه های قطار فراهم شده. قیمت جی آر پاس وقتی در خود ژاپن خریداری بشه حدود ۱۰ درصد گرانتره.

این جی آر پس اکثر مقاصد و قطارهای ژاپن رو پوشش میده. قطارهایی که با جی آر پاس نمیشه سوار شد شامل قطارهای شرکت های خصوصی و ۲ مدل قطار شینکانسن اکسپرس (Nozomi و Mizuho) هست که بدلیل توقف کمتر، کمی سریعتر از سایر شینکانسن ها (Hikari و Sakura) هست.

علاوه بر قطارهای بین شهری، قطارهای داخل شهری (مترو نه!)، برخی اتوبوس های داخل شهری که مالکش جی آر هست و یک مسیر کشتیرانی در جنوب رو هم با جی آر پاس میشه سوار شد.

جی آر پاس خیلی گرونه؟ راستش قیمت این پاس برای خود ژاپنی ها رویایی هست و دولت فقط به خارجی هایی که کوتاه مدت از ژاپن بازدید میکنند اجازه استفاده از این پاس رو میده. اینکه خرید جی آر پاس به صرفه هست یا نه بستگی به میزان جابجایی شما در ژاپن داره. باید هزینه بین شهری با قطار (یا اتوبوس که ارزونتره) رو محاسبه کنید و بعد ببینید از قیمت جی آر پاس بیشتر میشه یا نه. من جی آر پاس دو هفته ای که ۴۶۳۹۰ ین (حدود ۴۲۰ دلار) هست رو خریدم. حساب کردم اگر قطارهای بین شهری رو جداگانه میخواستم خریداری کنم حدود ۵۲۰۰۰ ین میشد. اختلاف چندانی نداره، خصوصا اگر بین شهری ها رو با اتوبوس میرفتم شاید نزدیک به قیمت جی آر پس و یا کمی ارزونتر میشد. اما من علاوه بر بین شهری، قطارهای داخل شهری توکیو، کیوتو، اوزاکا، هیروشیما، اتوبوس کانازاوا، اتوبوس هیروشیما و یک کشتی در هیروشیما رو هم با این جی آر پاس استفاده کردم. همینطور امکانی که داشتم هر زمانی که اراده کردم سوار قطار بشم بسیار خوب بود.

موقع ورود به ژاپن باید اون برگه جی آر پاس که خریدید رو در یک ایستگاه قطار تحویل بدید (با نشان دادن پاسپورت و مهر ورود که نشون بده شما توریست هستید) و جی آر پاس رو تحویل بگیرید. شما خودتون تعیین میکنید روز شروع از کی باشه.

توی قطارهای ژاپن صحبت با موبایل ممنوعه چون مزاحم دیگران میشید. برای صحبت با تلفن همراه باید به فضای بین واگن ها برید.

نکته جالبی که توی ایستگاه های قطار دیدم حرکاتی بود که راننده ها و بعضا کارکنان ایستگاه ها انجام میدادند و جملاتی را ادا میکردند که بنظر میامد مخاطب خاصی نداره. ژاپن برای افزایش ایمنی قطارها سیستمی داره به اسم اشاره و صدا زدن point-and-call طبق یک تحقیق افرادی که کارهای تکراری انجام میدند احتمال اینکه خطاشون بالا بره زیاد هست، برای همین هر کاری که باید انجام بدند (معمولا ذهنی) باید بلافاصله با یک حرکت فیزیکی و ادا کردن جمله باشه. مثلا راننده قطار وقتی میخواد سرعت قطار رو چک کنه فقط به نمایشگر سرعت نگاه نمیکنه، با انگشت بهش اشاره میکنه و بلند سرعت رو میگه. این حرکت رو در بعضی راننده های اتوبوس هم دیدم.

کرایه خودرو در ژاپن رو بدلیل عوارض بالای اتوبان های بین شهری و همینطور هزینه بالای پارکینگ در شهرها، توصیه نمی کنم.

با توجه به امنیت بسیار بالای ژاپن اگر وقت زیاد داشته باشید میتونید هیچ هایک هم بکنید که قطعا تاثیر بسیار زیادی در کاهش هزینه هاتون داره. برای اطلاعات کلی در مورد هیچ هایک در ژاپن این صفحه ویکی تراول رو ببینید.

مسیر حرکت من در ژاپن

ورود من به ژاپن Japan از طریق فرودگاه ناریتا Narita Airport در فاصله ۱ ساعتی شهر توکیو Tokyo بود. بعد به منطقه فوجیوشیدا Fujiyoshida رفتم و در ادامه شهرهای تاکایاما Takayama و کانازاوا Kanazawa رو دیدم. کیوتو Kyoto، اوزاکا Osaka و نارا Nara مقصدهای بعدی بود و نهایتا بعد از دیدن هیروشیما Hiroshima و جزیره میاجیما Miyajima Island از طریق فرودگاه فوکوئوکا Fukuoka در جنوب ژاپن خارج شدم. مسیر حرکتم در ژاپن رو روی نقشه زیر نشان دادم:

محل اقامت در ژاپن

به نظرم بعد از حمل نقل، بیشترین سهم در هزینه های سفر ژاپن اقامت خواهد بود. پیدا کردن محل اقامت ارزان در ژاپن کار راحتی نیست. اکثر محل های اقامت من در ژاپن هاستل بود. رنج هاستل ها هم از شبی ۱۰ دلار تا ۵۰ دلار متغیره. هر چقدر زودتر هاستل رو رزرو کنید ارزونتره. من خیلی با وسواس هاستل های ژاپن رو انتخاب کردم، یعنی علاوه بر توجه به امتیازش که بالا باشه و قیمتش، به این هم دقت داشتم که به یک ایستگاه قطار نزدیک باشه و عملا بدون هزینه کردن برای حمل و نقل شهری، از جی آر پاس بتونم استفاده کنم.

یک اتاق ۲ تخته در هتل ساده در شهر توکیو میتونه از ۸۰-۹۰ دلار شروع بشه و تا رقم های نجومی بالا بره. در مورد هتل هم هرچه زودتر رزرو کنید ارزانتر هست. در زمان های سیزن نرخ هتل ها خیلی گرون میشه و ممکنه هتل مناسب اصلا نتونید پیدا کنید. هتل های سنتی در ژاپن که توی فضایی شبیه خانه های قدیمی ژاپن اقامت میکنید و به سبک ژاپنی روی زمین تشک پهن میکنند و میخوابید هم بین توریست ها طرفدار داره و خوب قیمتش از هتل های عادی گرونتره. به این هتل ها ریوکان Ryokan گفته میشه و میشه تجربه زندگی به سبک اوشین و ریوزو رو داشت. محل اقامتم در نزدیک کوه فوجی به این نوع اقامت نزدیک بود.

هتل های کپسولی Capsule Hotel هم تعدادشون در توکیو کم نیست. این هتل ها اتاق های بسیار کوچک دارند. بعضی اتاق ها به قدری کوچکه که فقط فضایی برای خوابیدن داره.

ایر بی ان بی Airbnb نوع دیگری اقامت هست که میتونید از مردم عادی خونه یا اتاق اجاره کنید. جستجویی که من کردم قیمت هاش کمی از هتل ارزونتره.

و در نهایت کوچ سرفینگ رو هم میتونید در ژاپن تجربه کنید. من فقط یک شب در ژاپن از کوچ سرفینگ استفاده کردم. توصیه می کنم مقاله مفصلی که در مورد کوچ سرفینگ نوشتم رو مطالعه کنید.

پروازها به ژاپن

از ایران پرواز مستقیم به ژاپن وجود نداره و باید از پروازهایی که حداقل یک توقف در کشورهای اطراف ایران دارند استفاده کنیم. ترکیش ایرلاینز، ایرفلوت، امارات و قطر به توکیو پرواز دارند. من پرواز رفت و برگشتم به ژاپن رو ماه ها قبل با ترکیش و به قیمت ۳٬۶۰۰٬۰۰۰ تومان خریداری کردم. یک ماه قبل از پرواز قیمت بلیط من ۸ میلیون تومان بود. قسمت دوم پرواز که از استانبول به توکیو بود حدود ۱۱ ساعت طول کشید و پرواز از بالای دریای سیاه، گرجستان، آذربایجان، دریای خزر، قزاقستان، چین و کره جنوبی عبور کرد تا به فرودگاه ناریتا در نزدیکی توکیو رسید. با اینکه هواپیما ها در مسیرهای طولانی صندلی راحتی دارند و پذیرایی هم خوبه، ولی اگر پرواز طولانی اذیتتون میکنه این فاصله طولانی رو هم در نظر بگیرید. توی مسیر رفت ۱۸ ساعت توقف در فرودگاه جدید استانبول داشتم که خود ایرلاین بدلیل توقف طولانی، هتل و ترانسفر رایگان بهم داد.

بهترین زمان سفر به ژاپن

ژاپن کشور چهار فصل هست و همه سال میشه بهش سفر کرد. هر فصل زیبایی خودش رو داره. ولی وقتی صحبت از بهترین زمان سفر به ژاپن میشه قطعا اوایل بهار اولین گزینه هست. فصل شکوفه های گیلاس که بهش ساکورا Sakura هم گفته میشه از اواخر اسفند در مناطق گرمسیر ژاپن شروع میشه و تا اوایل اردیبهشت در مناطق سردسیر ژاپن ادامه داره. البته در بعضی جاها مثل جزیره اوکیناوا حتی از بهمن ماه هم ساکورا آغاز میشه. طول دوره شکوفه های گیلاس در هر منطقه و شهر بین ۱-۲ هفته هست و اوج اون تنها چند روز. هر سال با توجه به شرایط آب و هوای اون سال زمان شروع و پایان شکوفه های گیلاس در هر شهر تغییر میکنه. من توی دو تا شهر تونستم ساکورا رو در اوجش ببینم.

از طریق وبسایت japan-guide.com میتونید پیش بینی زمان شکوفه های گیلاس رو ببینید.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

زمان مناسب دیگه برای دیدن ژاپن اوایل پاییز هست یعنی زمانی که درختان رنگ های زیبای پاییزی به خودشون میگیرن و مناظری شبیه تابلوی نقاشی خلق میشه.

غذا و خورد و خوراک در ژاپن

من کشوری ندیده بودم که مواد غذایی اینقدر گرون باشه. حتی خرید مواد اولیه از سوپر مارکت هم نمیتونه کمک چندانی به کاهش هزینه های خورد و خوراک بکنه. آخه من چطور دلم میاد سیب دونه ای ۲۵۰ ین (۲ دلار) رو بخورم غذا توی رستوران از ۴۰۰-۵۰۰ ین شروع میشه که یک نودل ساده هست و یک غذای معمولی به راحتی بالای ۱۰۰۰ ین میشه. ژاپن ۲ تا غذای خیلی معروف داره، یکی سوشی که همه میشناسیمش و دومی به اسم رامِن که شبیه نودل هست با طعم های مختلف. البته ژاپن غذاهای بسیار زیاد دیگه ای داره که منطقه به منطقه طعمشون فرق میکنه ولی معروفترینش همین دو تا هستند. در زمینه ترشی هم ژاپنی ها حرف برای گفتن زیاد دارند و تقریبا هر سبزی و میوه ای رو تبدیل به ترشی و شوری میکنند. طعم ترشی هاشون به پای ترشی های ایرانی نمیرسه و ته مزه همشون یک شیرینی هست.

توی شهرهای بزرگ ژاپن رستوران و غذای حلال به راحتی پیدا میشه. رستوران های ترکی، مراکشی، تونسی، هندی، مالایی و اندونزیایی زیاد دیدم.

راهکار من برای غذا استفاده از سوپ های آماده ای بود که از ایران با خودم برده بودم. این سوپ ها نه وزن داره نه حجم و خیلی راحت آماده میشه. برای صبحانه هم معمولا تخم مرغ میخوردم که با استانداردهای ژاپن خیلی ارزونه. ۴ تا تخم مرغ رو میشه ۱۰۰ ین یا کمتر خرید. یک راه دیگه برای کاهش هزینه خرید غذاهای آماده از سوپرمارکت ها بعد از ساعت ۸ شب هست. غذاهایی که تاریخ انقضاشون نزدیکه بعد از ساعت ۸ شب تخفیف های خوبی تا ۵۰ درصد دارند و با ۳۰۰-۴۰۰ میشه یک بشقاب خوب خریداری کرد. خلاصه بخوام بگم به غذاهای ژاپنی ظلم کردم و اونطوری که باید بهشون بها ندادم.

یادتون باشه اگر رستوران رفتید یا کنار یک ژاپنی غذا خوردید باید صدای غذا خوردنشون رو هم تحمل کنید. ژاپنی ها مثل اکثر مردمان شرق آسیا دوست دارند غذا رو با تولید صدا بخورند و جزیی از فرهنگشون هست. در حقیقت با اینکار به آشپز نشون میدند که غذا خوشمزست و دارند از خوردن غذا لذت میبرند. حواستون باشه توی رستوران یا هرجای دیگه انعام ندید. انعام دادن در ژاپن مثل توهین میمونه.

اینترنت و سیم کارت در ژاپن

سرعت اینترنت بطور وحشتناکی بالاست. همه هاستل هایی که من رفتم وای فای با سرعت عالی داشتند. توی توکیو و کیوتو خیلی جاها توی شهر وای فای مجانی با سرعت خیلی خوب داره. توی اکثر قطارهای بین شهری هم اینترنت پرسرعت در دسترس هست. با اینکه خیلی جاها میشه از اینترنت مجانی استفاده کرد، ولی من ترجیح دادم سیم کارت داشته باشم و هر وقت اراده کنم بتونم از اینترنت استفاده کنم. دلیلیش هم یکی برنامه ریزی در حین سفر و دومی گزارش لحظه به لحظه سفر در اینستاگرام بود. سیم کارتی که من خریدم بصورت آنلاین بود که به یک آدرس در خارج از ایران پست شد و دوستم به دست من رسوند. یک سیم کارت فقط دیتا با ترافیک نامحدود برای ۱۶ روز رو ۳۲۰۰ ین خریدم. قطعا توی خود ژاپن سیم کارت با این مشخصات گرونتره و فکر نکنم زیر ۴۰۰۰ ین باشه.

مردم ژاپن

ژاپنی ها با ادب ترین مردمی هستند که تا حالا دیدم. ارتباط برقرار کردن باهاشون خیلی راحت نیست و مثل ما ایرانی ها خونگرم نیستند. شاید بدلیل ادب و نظمشون بود که من اینقدر دوسشون داشتم. هر جا برای کاری مراجعه کنید اینقدر به شما احترام گذاشته میشه که شرمنده میشید، بعضا تا کمر جلوی مشتری خم میشند. در زمینه انگلیسی صحبت کردن ژاپنی ها خیلی ضعیف هستند و به سختی توی خیابان میشه کسی رو پیدا کرد که انگلیسی صحبت کنه.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

یکی از ویژگی های ژاپنی ها خجالتی بودنشونه. افراد زیادی رو میبینید که ماسک جلوی دهنشون هست. یکی از علت های ماسک زدن اینه که خجالت میکشند بقیه چهرشون رو ببینند. البته زدن ماسک به دلیل سرماخوردگی و یا جلوگیری از سرماخوردگی و یا آلرژی فصلی هم میتونه باشه.

در طول سفر‌‌ سوالات زیادی در مورد میزان درآمد ژاپنی ها پرسیده بودید. حقوق یک کارمند تمام وقت در ژاپن معمولا بین ۲٬۲۰۰ تا ۳٬۰۰۰ دلار هست، البته هستند کسانی که حقوقشون خارج از این رنج باشه ولی تعداشون زیاد نیست. حقوق کار پاره وقت هم ساعتی ۸-۱۳ دلار هست. با این درآمد باز هم قیمت مواد خوراکی، میوه و‌سبزیجات برای ژاپنی ها زیاده.

توکیو پایتخت ژاپن

ساعت ۷ شب پرواز ترکیش ایرلاینز در فرودگاه ناریتا به زمین نشست. هنوز توی هواپیما بودم که فهمیدم وارد یک کشور متفاوت شدم. افرادی که برای تخلیه بار اومدند با یک حرکت رژه مانند جلوی هواپیما اومدند و همگی کلاه ایمنی بر سر داشتند. این همه پرواز کردم تا حالا ندیدم برای تخلیه بار هواپیما کسی کلاه ایمنی بر سر داشته باشه.

پاسپورت به همراه کارت ورود به ژاپن که در پرواز پر کرده بودم رو تحویل مامور مرزی ژاپن دادم. بعد از چند سوال در مورد بلیط خروج از ژاپن، برنامه سفرم و محل اقامتم، مهر ورود به ژاپن رو در پاسپورتم زد. بعد از اون تحویل بار و عبور از گمرک ژاپن بود که نسبتا سریع انجام شد.

واحد پول ژاپن ین ژاپن با علامت اختصاری JPY هست. توی صرافی بانکی فرودگاه کمی دلار به ین تبدیل کردم. صرافی های بانکی فرودگاه های ژاپن نرخ های منصفانه دارند ولی نهایتا توی بانک های شهر میشه با نرخ بهتری تبدیل کرد. زمان سفر من هر دلار امریکا ۱۱۲ ین ژاپن بود و هر ین ژاپن معادل ۱۲۱۰ ریال ایران.

به باجه بلیط قطار فرودگاه رفتم و با تحویل دادن جی آر پاس یک کارت جی آر که تاریخش از همون لحظه شروع میشد دریافت کردم. خود بلیط قطار فرودگاه به مرکز شهر ۳۰۲۰ ین میشد که با نشان دادن جی آر دیگه نیازی به خرید بلیط نداشتم. ۱ ساعت طول کشید تا به ایستگاه مرکزی قطار توکیو برسم و از اونجا با یک قطار دیگه به نزدیکی هاستلم رفتم. هاستل اوجی با اسم کامل Tokyo Guest House Ouji Music تمیز و مرتب بود ولی آشپزخانه نداشت (فقط یک مایکرویو). برای ۳ شب اقامت در یک تخت در اتاق ۱۲ تخته ۶۲۰۰ ین پرداخت کردم.

روز دوم یا درحقیقت روز اول رو با یک تور پیاده روی رایگان در شهر آغاز کردم. توری که از محله آکی هابارا Akihabara شروع شد و ۳ ساعت طول کشید. تور جذاب نبود و ترجیح میدادم خودم شهر گردی کنم. محله آکی هابارا مرکز الکترونیک و بازی های کامپیوتری توکیو هست و دیدنش خالی از لطف نیست. توی این محله یکی از کافه های عجیب این شهر یعنی کافه خدمتکارها Maid Cafe هم هست که تعدادشون در ژاپن داره زیاد میشه. توی این کافه همه خدمتکارها و آشپزها شبیه خدمتکار منزل لباس پوشیدند و با مشتری مثل ارباب رفتار میکنند و هر تلاشی میکنند (شادی، رقص، حرکات نمایشی) تا ارباب رو سرگرم و راضی کنند. البته هرگونه تماس، توهین یا کار غیراخلاقی ممنوع هست!

ژاپنی ها افراد معتقد و معبد برو هستند. بطور کلی دو مدل معبد در ژاپن هست، معابد بودایی که از چین وارد ژاپن شدند و معابد شینتو که معابد اصیل ژاپنی هستند. توی توکیو اکثر معابد رایگان هست و ورودی ندارند. فضای معابد شینتو خیلی با آرامش و دوست داشتنی هست.

یکی از خیابان های معروف توکیو آمیوکو Ameyoko هست که تبدیل شده به یک بازار بزرگ و جذاب برای مردم محلی و توریست ها. اوایل این بازار فقط غذا و خوراکی بوده ولی بعدا کالاهای قاچاق ساخت امریکا هم وارد بازار شده و الان همه چی توی این بازار پیدا میشه.

اسم توکیو رو به عنوان پایتخت ژاپن خیلی شنیدیم ولی اصلا شهری با این اسم وجود نداره. توکیو اسم یک استان ژاپن هست که از تعدادی شهر به هم چسبیده تشکیل شده. جمعیت استان توکیو ۱۳ میلیون نفر هست. توکیو و دو استان مجاورش منطقه توکیو بزرگ رو تشکیل میدند که جمعیتش ۳۸ میلیون نفره یعنی حدود ۳۰ درصد کل جمعیت ژاپن! کلان شهر توکیو بزرگترین منطقه شهری دنیاست.

خود کشور ژاپن از ۷۰۰۰ جزیره کوچک و بزرگ تشکیل شده که مساحت همشون اندازه مجموع ۲ استان کرمان و سیستان و بلوچستان ما میشه. جمعیت کل ژاپن هم ۱۲۷ میلیون نفره.

یکی از جاهایی که برای دیدن این جمعیت و حرکتشون توصیه میکنم، بعد از ایستگاه های قطار و تقاطع معروف شیبویا Shibuya Crossing هست. این چهارراه که موقع سبز شدن چراغ برای عابران پیاده صحنه های بسیار جالبی خلق میکنه، شلوغ ترین تقاطع دنیاست.

روز سوم در توکیو هم به گشت شهری، دیدن کاخ امپراطور، معبد و شبگردی در خیابان های اطراف هاستل گذشت. از بین تمام وسایل حمل نقل شهری در توکیو انتخاب من قطار بود. در حقیقت شبکه قطار شهری توکیو به قدری گسترده و خوبه که نیازی به مترو، اتوبوس و اتوبوس دریایی برای حمل و نقل نداشتم. قطارهای توکیو بسیار منظم و سروقته اما با اون آرمان شهری که تو ذهن ماست و حتی ۱ ثانیه تاخیر نداره هم فاصله داره. یکی دو دقیقه تاخیر رو خود من توی اون زمان بسیار کم حضورم در توکیو دیدم. تعدادی از ایستگاه های قطار در توکیو حفاظ دارند که ظاهرا برای جلوگیری از خودکشی هست و تعداد حفاظ ها داره روز به روز بیشتر میشه. هر موقع تاخیر جدی در حرکت یک قطار ژاپنی دیدید بدونید یک نفر جایی پریده جلوی قطار تا خودکشی کنه! ژاپنی ها فوق العاده منظم و با ادب و دوست داشتنی هستند ولی توی لیست شادترین مردم دنیا نیستند و افسردگی بینشون زیاده. وضع مالی خوبی دارند ولی شکاف طبقاتی در سال های اخیر زیاد شده و این آزارشون میده.

ژاپن سرزمین بلایای طبیعیه. توی ژاپن زلزله و سونامی و سیل زیاد میاد و هر بار خسارات زیادی به بار میاره و تعدادی کشته میشند. اما بزرگترین تهدید برای این کشور جهان اول این بلایای طبیعی نیست. هربار که اتفاقی میافته ازش درس میگیرند چطوری ساختمان ها رو محکتر بسازند تا خسارت و تعداد کشته ها برای حادثه بعدی کمتر بشه. بزرگترین تهدید برای ژاپن که دولت هنور نتونسته راه چاره ای براش پیدا کنه، رفتار مردمش هست. نسل جدید علاقه چندانی به تشکیل خانواده و بچه دار شدن نداره و دولت پیش بینی میکنه تا ۳۰ سال آینده جمعیت ژاپن زیر ۱۰۰ میلیون نفر برسه!

توکیو دوتا بازار بزرگ ماهی کنار هم به اسم سوکیجی Tsukiji Fish market و تویوسو Toyosu Fish market داره که بزرگترین حراج بازار ماهی تن دنیا اینجا برگزار میشه. برای دیدن حراج ماهی تن که ۵ صبح شروع میشه باید ۴ صبح اونجا بود. اون موقع صبح حمل و نقل عمومی کار نمیکنه و باید با تاکسی رفت. از محل اقامت من کرایه تاکسی حدود ۸۰۰۰ ین میشد به همین علت ازش صرف نظر کردم و به دیدن بازار دریایی در روز بسنده کردم.

ژاپنی ها علاقه زیادی به حمام عمومی دارند و همه جا میشه حمام های عمومی پیدا کرد. ورودی این حمام ها از ۳۰۰ ین شروع میشه و میتونه تا چندین هزار ین هم برسه. دو نوع حمام عمومی در ژاپن هست. نوع اول سِنتو که حمام عادیه و نوع دوم به اسم اونسِن که از آب چشمه های گرم تغذیه میشه، شبیه آب گرم سرعین. هر دو نوعشون محل حمام خانم ها و آقایان جداست. اگر خالکوبی داشته باشین (خصوصا بزرگ) احتمال اینکه از ورود شما به حمام عمومی جلوگیری بشه هست. مافیای ژاپنی روی بدنشون خالکوبی های زیادی دارند و ژاپنی ها اصلا حس خوبی نسبت به خالکوبی ندارند.

توی توکیو و کلا ژاپن به سختی میشه آشغال توی خیابان پیدا کرد، همه چیز برق میزنه. اینقدر معابر تمیزه همش فکر میکنی همین نیم ساعت پیش بارون اومده. شهرداری هیچ اقدامی برای تمیز کردن شهر انجام نمیده و این شهروندان هستند که شهر رو تمیز نگه میدارند. حتی سطل زباله هم توی خیابان های شهر تعبیه نشده بجز کنار برخی ماشین های خرید نوشیدنی (که متعلق به بخش خصوصی هست) که یک سطل زباله تعبیه شده. وقتی توی خیابان زباله ای تولید کردی باید بزاری توی کیفت و اون رو تا محل اقامتت حمل کنی. زباله تولید میکنی مسوولیت حملش با خودته نه با شهرداری!

ژاپن امپراطور داره ولی نقش امپراطور نمایشی هست و قدرت سیاسی نداره. امپراطور در کاخ سلطنتی توکیو سکونت داره که با ایستگاه مرکزی قطار ۱۰ دقیقه پیاده فاصله داره. از باغ بیرونی قصر میشه دیدن کرد ولی بقیه قسمت ها به روی عموم بسته هست. زمان سفر مراسم انتقال قدرت از امپراطور به پسرش انجام شد و آخرای سفرم بدلیل مصادف شدن با ۹ روز تعطیلی تعویض امپراطور (که در ژاپن بی سابقه هست) همه جا بسیار بسیار شلوغ شده بود.

یکی از معابد معروف توکیو میجی جونگو Meiji Jingu هست که از تقاطع شیبویا خیلی دور نیست. این معبد و پارک زیبای یویوگی در کنارش ورودی نداره و تا ساعت ۵ عصر میشه واردش شد. البته هیچکدام از معابد شینتو اجازه ورود به ساختمان اصلی معبد رو به عوام نمیدند.

شهرهای مثل توکیو رو بهتره از بالا هم دید. ساختمان و برج برای دیدن توکیو زیاده که شاید معروفترینش برج توکیو اسکای تری هست ولی نسبتا گرونه و ورودیش ۲۰۰۰ ین هست. جایی که من انتخاب کردم ساختمان دولتی توکیو Tokyo Metropolitan Government Building هست که از طبقه ۴۵ در برج شمالی و جنوبیش میشه از دیدن توکیو لذت برد. ورودی این برج رایگان هست.

یکی از محله های بسیار زنده در قلب توکیو محله شینجوکو Shinjuku هست. دیدن این محله بویژه در شب با لامپ های نئون، رستوران های کوچولو، انواع بارها و غذاهای خیابانیش خیلی لذت بخش بود. یکی از شلوغترین ایستگاه های قطار دنیا Shinjuku Station هم در این محله واقع شده.

کوهستان فوجی

کوه فوجی Fuji یا اونطور که خود ژاپنی ها میگند فوجی سان یکی از جاهایی بود که خیلی دوست داشتم ببینم. شهرها و روستاهای زیادی هست که بشه کوه فوجی رو دید و توی یک روز با هوای عالی حتی میشه از بالای برج توکیو هم فوجی رو دید. جاهای معروفی که برای دیدن کوه فوجی هست منطقه هاکونه Hakone و فوجی نومیا Fujinomiya هست. این دو منطقه معمولا در فصل بهار ابری هستند و شانس دیدن کوه فوجی کم. نهایتا بعد از جستجوی زیاد به این نتیجه رسیدم جایی که بیشترین شانس رو برای دیدن فوجی دارم شهر فوجیوشیدا Fujiyoshida و دریاچه کاواگوچی Kawaguchi lake هست. میخواستم بعد از توکیو به شهر نیکو Nikko در شمال برم که معابد بسیار زیبایی داره ولی بدلیل فشرده بودن بیش از حد برنامه نیکو رو حذف کردم و صبح روز چهارم راهی فوجیوشیدا شدم. با ۴ تا قطار باید مسیر رو میرفتم و حدود ۳ ساعت طول کشید. قطار آخر از شهر اوتسوکی Otsuki تا فوجیوشیدا که به قطار کوهستان هم معروفه متعلق به یک شرکت خصوصی بود و با جی آر پاس نمیشد سوارش بشم. یک بلیط به قیمت ۹۶۰ ین برای این مسیر خریدم. قطار کوهستان سرعت زیادی نداشت و از بین روستاهای کوچک، جنگل، کوه، دره و درختان گیلاس عبور میکرد. وسط مسیر راننده قطار رو به مدت ۱ دقیقه متوقف کرد و گفت از پنجره سمت چپ کوه فوجی رو ببینید، این بهترین منظره کوه فوجی از قطار در سراسر ژاپن هست!

برای دیدن کوه فوجی دو روز در نظر گرفته بودم که اگر یک روز کاملا ابری بود شانس روز دوم رو داشته باشم. خوشبختانه عصر روز اول و صبح روز دوم تونستم فوجی رو ببینم. فوجی در صبح زیباتر و شفاف تر بود چون هرچه آفتاب در آسمان بالاتر میره برف های فوجی بخار میشه و ابر و مه فوجی سان رو احاطه میکنه. بهترین نقطه منطقه برای دیدن فوجی تپه ای هست که پاگودا چوریتو Chureito Pagoda روش قرار گرفته. دامنه این تپه پر از درختان گیلاس هست و زمانی که من به اونجا رسیدم اوج شکوفه های گیلاس بود.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

کوه فوجی یک کوه آتشفشانی به ارتفاع ۳۷۷۶ هست که بلندترین کوه ژاپن هست. فوجی که نماد کشور ژاپن هم هست همیشه الهام بخش شاعران و هنرمندان ژاپنی بوده. بالا رفتن از فوجی چندان سخت نیست ولی فقط در فصل تابستان و از اول جولای تا ۱۴ سپتامبر اجازه کوهنوردی تا قله داده میشه. کوه فوجی بدلیل شکل متقارنش شباهت بسیار زیادی به کوه دماوند داره و توی بعضی وبسایت های ایرانی به اشتباه از عکس فوجی برای دماوند استفاده میشه.

از بین همه توصیف هایی که برای کوه فوجی شده این متن از میاموتو موساشی فیلسوف و جنگجوی ژاپنی در چهارصد سال قبل رو خیلی دوست دارم:

برایت آرزو می کنم که همچون کوه فوجی باشی، با چنان بنیان وسیع و سخت که سهمگین ترین زلزله ها هم نتوانند از جایت تکان دهند و چنان مرتفع که بلندترین بناهای ساخته این بشرِ معمول در پهنه وسیعت ناچیز به شمار آیند. با ذهنی به بلندای کوه فوجی می توانی همه چیز را به وضوح ببینی. و می توانی تمامی نیروهایی که وقایع را شکل می دهند نظاره کنی، نه فقط آنچه در کنارت رخ می دهد.

محل اقامتم در فوجیوشیدا هاستل سارویا Saruya بود. یک خانه ۱۰۰ ساله که به همون شیوه قدیمی بازسازی شده بود و در حد یک هتل ۵ ستاره تمیز بود. برای یک اتاق زیر شیروانی و ۲ شب، ۷۰۰۰ ین پرداخت کردم. صاحب هاستل یک پسر جوان بود که با عشق و علاقه به هاستلش رسیدگی میکرد. بهترین محل اقامتی بود که در ژاپن داشتم.

روز دوم رو بیشتر با دوچرخه ای که به قیمت ۵۰۰ ین از هاستل کرایه کرده بودم گشت زدم. منطقه ۵ دریاچه بدلیل ۵ تا دریاچه ای که داره و طبیعت زیباش معروفه و دریاچه کاواگوچی خیلی دور نبود.

تاکایاما در کوهستان های شمال ژاپن

تاکایاما بخاطر بافت شهری و خانه هایی که از دوره اِدو Edo period به جا مونده شناخته میشه. دوره ادو تاریخ ژاپن از ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ رو شامل میشه که کشور دورانی از آرامش و عدم جنگ، رشد اقتصادی و پایدار، گسترش هنر و ادبیات و همینطور ایزوله بودن و عدم ارتباط با خارج رو سپری کرد. بدلیل همین بسته بودن و عدم ارتباط با خارج بود که فرهنگ خاص ژاپنی و لباس هایی مثل کیمونو بوجود اومد. از فوجیوشیما تا تاکایاما اتوبوس مستقیم وجود داشت ولی من باید با ۴ تا قطار این مسیر رو در ۶ ساعت میرفتم.

وقتی به تاکایاما رسیدم اوج ساکورا (فصل شکوفه های گیلاس) در منطقه بود و شهر مثل بهشت شده بود. اقامتم هم در هاستل ایستگاه تاکایاما Relax Hostel Takayama Station بود که هم به ایستگاه قطار نزدیک بود هم به مرکز شهر و رودخانه هیدا. برای یک تخت در اتاق ۱۴ تخته ۲۰۲۵ ین پرداخت کردم. مثل اکثر هاستل های ژاپن، هاستل تاکایاما هم فوق العاده تمیز بود و قبل از وارد شدن به قسمت خوابگاه ها باید کفشت رو خارج میکردی. توی حمام همه هاستل هایی که دیدم شامپوی بدن، شامپوی سر و کاندیشینر موجود بود. اتاق ۱۴ تخته هاستل شباهتی به خوابگاه نداشت، هر تخت داخل یک فضای کابین مانند قرار گرفته بود که با کشیدن پرده بطور کامل اختصاصی میشد.

کانازاوا در ساحل دریای ژاپن

کانازاوا در غرب ژاپن واقع شده و رفتن بهش از تاکایاما کار سختی نبود، با دو تا قطار که هر دوش تحت پوشش ژاپن ریل پاس من بود و طی ۲ ساعت به ایستگاه قطار کانازاوا رسیدم. برخی از اتوبوس های شهر که تحت مالکیت قطار ملی ژاپن هست رو میتونستم رایگان سوار بشم. با یکی از همین اتوبوس ها تا نزدیکی هاستل شاک Shaq Bighouse رفتم. یک هاستل کوچک و جمع و جور توی یک خانه به سبک ژاپنی که توسط صاحبش به اسم شاک اداره میشد. واسه یک تخت توی اتاق ۸ تخته ۲۰۰۰ ین پرداخت کردم. شاک تنهایی هاستل رو اداره میکرد و از اینکه چند سالی هست که قطار شینکانسن شهرش رو به توکیو و کیوتو متصل کرده ناراحت بود. می گفت تا ۴ سال قبل فقط یک مسافرخانه دیگه توی شهر بود و رقابت چندانی نبود، همیشه هاستلم پر بود. اما از وقتی قطار پر سرعت اومده مسافر زیاد شده و تعداد مسافرخانه ها روز به روز بیشتر میشه (سرعتی بیشتر از افزایش مسافرها) و همین رقابت رو خیلی سخت کرده. ازش پرسیدم درسته که شما عاشق کار هستید و تا لحظه مرگ دوست دارید کار کنید؟ خنده ای کرد و گفت نسل قدیم شاید ولی نسل جدید نه! مثلا خود من اگر پول داشتم کار نمیکردم.

باغ ژاپنی به نوعی از باغ گفته میشه که تا حد ممکن عناصر مصنوعی درش استفاده نشده باشه. گل ها و گیاهان رنگارنگ، درخت، پل ها و مسیرهای سنگی، برکه و نهر آب عناصر اصلی باغ ژاپنی هستند.

احتمالا اسم گیشا رو شنیده باشید یا فیلم خاطرات یک گیشا رو دیده باشید. گیشاها در ژاپن محبوب هستند و بخشی از فرهنگ ژاپنی هست. خیلی ساده گیشا Geisha به خانم هایی گفته میشه که لباس سنتی ژاپنی میپوشند، چهرشون رو بطور اغراق آمیزی آرایش (نقاشی) میکنند و در مهمانی های معمولا مردانه با رقص و آواز و سرو غذا و چای، مهمانان رو سرگرم می کنند. انجام کارهای غیراخلاقی و فاحشگی در فرهنگ گیشاها نیست. توی کانازاوا محله ای هست که از قدیم محل زندگی گیشاها بوده. گیشاها معمولا از خانه بیرون نمیاند و دیدنشون توی خیابان سخته. تونستم یکیشون رو ببینم ولی فرصت نشد عکس بگیرم. برای اطلاعات کاملتر صفحه مربوط به گیشاها در ویکی پدیا رو ببینید.

کانازاوا محله سامورایی ها هم داره که قبلا سامورایی ها اونجا زندگی میکردند. بدلیل بارندگی شدید نتونستم محله سامورایی ها رو ببینم.

قبل از اینکه برم کیوتو تصمیم گرفتم حالا که تا غرب اومدم دریای ژاپن رو هم ببینم. توی مسیرم از کانازاوا به کیوتو در یک ایستگاه در شهر کومایکو پیاده شدم. ۱۵ دقیقه پیاده زیر نم نم بارون راه رفتم تا به ساحل رسیدم. ساحل خیلی تمیز نبود و آشغال هایی که از دریا اومده بود ساحل رو پر کرده بود.

دریای ژاپن بین ژاپن، روسیه، کره شمالی و کره جنوبی هست. بر خلاف سواحل شرقی ژاپن که اقیانوس آرام هست و خروشان، سواحل غربی در دریای ژاپن بیشتر وقت ها آرومه. مغول ها دو بار در دو سال پیاپی با ناوگان عظیم کشتی برای تسخیر ژاپن حرکت کردند ولی از خوش شانسی ژاپنی ها، دریای ژاپن که معمولا آرومه هر دوبار طوفانی شد و مغول ها نتونستند ژاپن رو به سرزمینشون اضافه کنند.

کیوتو پایتخت هزارساله ژاپن

شهر کیوتو برای بیش از هزار سال و قبل از توکیو پایتخت ژاپن بوده و به همین دلیل تا دلتون بخواد مکان دیدنی داره. زیباترین معابد ژاپن که خیلی هاش جزو میراث جهانی یونسکو ثبت شدند توی کیوتو هستند. در زمان جنگ جهانی دوم حملات زیادی به کیوتو نشد و بنابراین اکثر بناها و معابد اصالت دارند. یکی دیگه از دیدنی های کیوتو باغ های ذن هست که معمولا اطراف معابد هستند.

ذن گاردن نوع خاصی از باغ ژاپنی هست که عناصر شن، ریگ و سنگ توش زیاد دیده میشه و نقش درخت خیلی کمرنگ تره. در ذن گاردن راهبه ها با نقوشی که روی شن ها ایجاد میکنند در حقیقت محلی برای مراقبه و آرامش درونی فراهم میکنند. مرکز اصلی ذن گاردن ها در کیوتو هست.

اکثر کسانی که به ژاپن میاند کیوتو رو بخاطر بافت سنتیش دوست دارند، در مقابل توکیو که مدرن بودنش توریست ها رو جذب میکنه. من ۲ روز و نیم در کیوتو اقامت داشتم که قطعا برای دیدن همه کیوتو کافی نیست ولی تلاشم رو کردم بهترین استفاده رو از وقتم بکنم. اقامتم در هاستل بک پک کیوتو Bakpak Kyoto Hostel بود و برای ۳ شب اقامت در یک اتاق ۸ تخته ۴۵۱۰ ین پرداخت کردم. هاستل دوست داشتنی نبود و آشپزخانش هم اجاق گاز نداشت. نداشتن اجاق کار من رو سخت کرده بود و برای پختن تخم مرغ و سوپ باید از مایکرویو استفاده می کردم. نزدیکترین ایستگاه قطار به هاستلم همون ایستگاه قطار اصلی کیوتو بود که حدود ۳ کیلومتری فاصله داشت. فقط روز دوم یک بلیط روزانه اتوبوس به قیمت ۶۰۰ یوان خریدم. دو روز دیگه رو با قطار و پیاده توی کیوتو گشت زدم.

فصل شکوفه های کیوتو دو هفته ای بود تمام شده بود و بعضی درخت ها کمی شکوفه داشتند.

محله هیگاشیاما Higashiyama District به نظر من دوست داشتنی ترین محله کیوتو هست. خیابان ها و کوچه های تنگ و پیچ در پیچ با خونه های چوبی در دو طرفش، مغازه های صنایع دستی و شیرینی سنتی ژاپنی، منظره کوه اوتوا در پشت خانه ها، رستوران و چایخانه های سنتی ژاپن و سفال فروشی ها این حس رو میده که وارد تونل زمان شدید و به کیوتوی قرن ها قبل سفر کردید.

یکی از معابد دیدنی کیوتو معبد فوشیمی ایناری Fushimi Inari هست. فوشیمی ایناری با هزاران دروازه “طوری” نارنجی بعنوان یکی از نمادهای کیوتو شناخته میشه. معبد برای خدای برنج ساخته شده و اسم کسانی که آرزوشون براورده شده و به ساخت معبد کمک کردند روی طوری ها نوشته شده. این دروازه ها حدود ۴ کیلومتر به سمت کوهستان بالا میره و هرچه بالاتر برید از تعداد بازدیدکنندگان کاسته میشه و فضا دوست داشتنی تر میشه. فوشیمی ایناری جزو معابد رایگان کیوتو هست و ورودیش مجانی هست. طوری یا توری Torii به دروازه ورودی معابد شینتو گفته میشه.

یکی از خوبی های کیوتو آشنا شدن با مصطفی بود. مصطفی دانشجوی دکترای دانشگاه کیوتو هست که موفق شده بورس دولتی ژاپن رو بگیره و چند ماهی هست که کیوتو اومده. گرفتن این بورس بسیار سخته و سال گذشته ۶ نفر از ایران موفق به گرفتن این بورس شدند. مصطفی نصف روز از وقتش رو آزاد کرد و با هم توی معبد و مسیر فیلسوف بزرگ گشت زدیم. مسیر فیلسوف Philosopher’s Path به احترام یکی از اساتید دانشگاه کیوتو که توی این مسیر برای مدیتیشن روزانه قدم میزده نامگذاری شده. این مسیر کنار یک نهر آب کوچک هست و بویژه زمان شکوفه های گیلاس دیدنیه.

بازار غذای نیشیکی Nishiki Market یک خیابان سرپوشیده باریک و طولانیه که بیش از ۱۰۰ رستوران، غذافروشی و مغازه داخلش هست و یک از جاهای خوب کیوتو برای تست انواع غذاهای ژاپنی هست. بازار غذای سنتی نیشیکی حداقل چهارصد سال قدمت داره و گاهی به عنوان آشپزخانه کیوتو هم ازش نام برده میشه. بازار یک قسمت ماهی فروشی هم داره. کیوتو به دریا راه نداره ولی مهم نیست چون همه جای ژاپن میشه ماهی تازه پیدا کرد. خیابان تراماچی Teramachi که یکی از مراکز خرید کیوتو هست هم کنار بازار نیشیکی واقع شده.

منطقه آراشیاما Arashiyama در غرب توکیو بخاطر جنگل بامبو خیلی معروف شده ولی علاوه بر بامبوها، چندین معبد دوست داشتنی، جنگل و رودخانه کاتسورا Katsura river هم از جاذبه های این قسمت کیوتو هست و گذروندن چندین ساعت اونجا بسیار لذت بخش بود.

کاخ سلطنتی ژاپن در کیوتو Kyoto Imperial Palace تا سال ۱۸۶۸ محل استقرار، زندگی و حکمرانی امپراطور ژاپن بوده. از اون موقع پایتخت و تاج و تخت به توکیو منتقل شد و کاخ کیوتو فقط در زمان بازدید امپراطور از کیوتو استفاده میشه. مجموعه کاخ یک باغ بیرونی داره که شبیه یک پارک بزرگ هست و بازدیدش همیشه آزاد و رایگانه. یک مجموعه باغ داخلی داره که توسط یک دیوار بزرگ و تعدادی گیت محافظت میشه. این باغ های داخلی رو فقط در ساعت های خاصی میشه دید و بازدیدش رایگانه. برای رفتن و بازدید داخل ساختمان کاخ ها باید از قبل یکی از تورهای بازدید رو رزرو کرد. بازدید داخل کاخ ها هم مجانیه.

یکی از خوبی های هاستل من در کیوتو واقع شدنش در محله گیون بود، یکی از زنده ترین محله های شهر، نزدیک به رودخانه، چندین معبد اطرافش، محله گیشاهای کیوتو و پر جنب و جوش بودن شب هاش.

شهر بندری اوزاکا

اوزاکا سومین شهر پرجمعیت ژاپن هست و از کیوتو دور نیست، یعنی در منطقه پایتخت خیز ژاپن واقع شده و خودش چندین بار پایتخت بوده که از اون دورانش فقط قلعه اوزاکا باقی مونده. اوزاکای امروز یک شهر مدرن با کلی آسمان خراش هست که با کیوتوی سنتی خیلی فاصله داره. اوزاکا زیاد نبودم، در حد نصف روز، شاید در حقش کم لطفی کردم این نصف روز رو بیشتر به گشت و گذار در مرکز شهر که محله پر جنب و جوشی هست گذروندم، چندین رقص و اجرای موسیقی در فضای باز تماشا کردم، کنار رودخانه اودو قدم زدم و نهایتا غروب آفتاب رو از بالای برج ساکای متعلق به شهرداری اوزاکا Sakai City Hall تماشا کردم.

اقامتم در هاستل بونفایر اوزاکا Bonfire Hostel Osaka بود که برای تختم در اتاق ۶ تخته ۱۸۰۰ ین پرداخت کردم. بالاترین سرعت اینترنتی که تا حالا دیدم اینترنت هاستل اوزاکا بود.

نارا؛ شهر گوزن ها

منطقه ای که کیوتو توش قرار گرفته پایتخت خیز هست. یکی از این پایتخت های باستانی که کمتر از ۱ ساعت از کیوتو فاصله داره نارا هست. نارا از کیوتو هم سنتی تره و به راحتی میشه ژاپن قدیم رو اونجا دید. تعداد زیادی معبد، قصر، پارک، دریاچه و خرابه های تاریخی در نارا و اطرافش وجود داره که تعدادیش جزو میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده. هیچکدام از این جاذبه ها به اندازه گوزن های نارا برای من دوست داشتنی نبود. تعداد زیادی گوزن در شهر (بیشتر در پارک نارا) آزادانه برای خودشون گشت میزنند. وقتی توی شهر قدم میزنی مثل این میمونه داری توی یک جنگل بکر گشت میزنی. گوزن ها ترس چندانی از آدم ها ندارند و حتی برای غذا گرفتن مزاحم گردشگران هم میشند. بیسکوییت هایی که غذای گوزن هاست همه جا فروخته میشه و توصیه شده غیر از اون غذایی بهشون ندید چون مریض میشند. گوزن ها روز رو بیشتر در شهر نارا پرسه میزنند و عصر به سمت کوهستان های بیرون شهر میرند. تعداد گوزن ها ۱۳۰۰۰ راس هست و وقتی تعدادشون بیشتر بشه شهرداری اضافه ها رو میکشه چون شهر و محیط زیست اطرافش حداکثر تحمل و ظرفیت این تعداد گوزن رو داره.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

برای دیدن نارا تنها نبودم. گروهی از دانشجویان نارا برای تقویت زبان انگلیسی، بطور داوطلبانه شهر رو به توریست های علاقه مند نشون میدند. باید از قبل بهشون ایمیل زد و اگر دانشجویی روز بازدید شما وقت آزاد داشت بهتو اطلاع میدند. خانم ساکایا دانشجوی سال آخر رشته توریست و گردشگری به من معرفی شد و به همراه هم شهر نارا رو دیدیم. نارا رو میشه با یک بازدید روزانه از شهر کیوتو یا اوزاکا دید ولی من ترجیح دادم شب رو هم اونجا بمونم. اقامتم در هاستل ساراسا نارا Bnb+ Sarasa Nara Hotel بود. هاستلی بسیار تمیز با تخت های عالی و کاملا اختصاصی بود و تنها عیبش نداشتن اجاق برای آشپزی بود. برای یک تخت در اتاق ۲۴ تخته (هر تخت باکس مخصوص خودش رو داشت) ۱۸۰۰ ین پرداخت کردم.

با اینکه صبح روز بعد باید از نارا حرکت می کردم و خیلی هم خوابم میومد، ۶ صبح بیدار شدم تا قبل از ترک نارا یکبار دیگه معبد نیگاتسودو دوست داشتنی رو ببینم. دل کندن از نارا خیلی سخت بود.

هیروشیما؛ قصه جنگ و صلح

هیروشیما داستان غم انگیزی داره. تابستان سال ۱۹۴۵ جنگ جهانی دوم در اقیانوس آرام که بیشتر بین امریکا و ژاپن بود به اوج خودش رسیده بود. امریکا که به همراه متحدینش در جبهه اروپا به موفقیت کامل رسیده بود هیچ چشم انداز روشنی برای پیروزی بر ژاپن نداشت. ساعت ۸:۱۵ صبح ششم آگوست ۱۹۴۵ آمریکا برای اولین بار بمب اتمی رو برای کشتن انسان ها بکار برد. این بمب بالای شهر هیروشیما دقیقا روی پل آئوی Aioi bridge رها شد. بدلیل شکل T مانند پل، هدف نظامی خوب تلقی میشد چون از آسمان به راحتی قابل تشخیص بود. بمب اتمی با اسم مستعار پسر کوچک، ۴.۵ تن وزن داشت و حاوی ۶۰ کیلوگرم اورانیوم ۲۳۵ بود. امریکایی ها حساب کرده بودند برای بیشترین تخریب و کشتار، بمب باید در ارتفاع ۶۰۰ متری بالای شهر منفجر بشه. پس از انفجار دما در سطح زمین به ۳-۴ هزار درجه میرسه. سه عامل دمای بالا، موج انفجار و تشعشعات رادیواکتیور در کسری از ثانیه هیروشیما رو نابود میکنه.

تخمین زده میشه حدود ۳۵۰ هزار نفر اون زمان ساکن هیروشیما بودند. ۸۰ هزار نفر فوری کشته میشند. تا ۵ ماه بعد تعداد قربانیان به ۱۴۰ هزار نفر میرسه و هر ساله هزاران نفر به این آمار اضافه میشه. بدلیل از بین رفتن تمام اسناد شهر، نمیشه آمار دقیقی از ساکنان و قربانیان داد.

سه روز بعد از انفجار بمب اتمی در هیروشیما، بمب اتمی دوم بر فراز شهر ناگازاکی منفجر شد و ده هزار کشته بر جای گذاشت. چند روز بعد ژاپن تسلیم بدون قید و شرط رو پذیرفت.

در حال حاضر محلی که دقیقا زیر محل انفجار بوده تبدیل به پارک یادمان صلح شده و نمادهایی برای صلح اونجا قرار دادند. روزی که من اونجا بودم همزمان بود با تعطیلات ژاپنی ها بود و موزه صلح صف کیلومتری داشت، به همین دلیل از دیدنش منصرف شدم.

ساختمان تالار صنعتی هیروشیما که توسط یک معمار اهل چک طراحی شده بود، با اینکه خیلی به مرکز انفجار نزدیک بود ولی بطرز عجیبی کامل تخریب نشد و سازه گنبدی شکلش پابرجا موند. این بنا بعدها نماد بمباران اتمی شد و بهش گنبد بمب اتمی A-bomb Dome گفته میشه. گنبد بمب اتمی در اواخر قرن بیستم علی رغم مخالفت امریکا و انگلیس، در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

داستان ساداکو ساساکی دختر ژاپنی که زمان انفجار هیروشیما ۲ سال داشت و در سن ۱۲ سالگی بر اثر سرطان خون درگذشت و درناهای کاغذیش، غم انگیز و خوندنیه.

اگر به فیلم هایی که به اثرات جنگ میپردازه علاقه دارید، دیدن فیلم انیمیشن مدفن کرم های شب تاب رو توصیه می کنم.

هیروشیما تنها شهری در ژاپن بود که از کوچ سرفینگ استفاده کردم. یوری میزبانم یک دختر دوست داشتنی که مثل بقیه ژاپنی ها بسیار مودب بود. یوری مدتی استرالیا زندگی کرده بود، بسیار به سفر کردن علاقه داشت و باز هم مثل اکثر جوان های ژاپنی ایده ای نداشت ایران کجاست و اوضاعش چطوره، فقط میدونست تیم فوتبال خوبی داره. نسل قدیم ژاپنی ها متاسفانه ایرانی رو به خلاف کارهایی که قدیم از ایران به ژاپن مهاجرت کردند میشناسند.

جزیره میاجیما در خلیج هیروشیما

خلیج هیروشیما که به اقیانوس آرام متصله جزیره های زیادی داره که معروفترین و دیدنی ترینش جزیره میاجیما Miyajima Island هست. اسم دیگر جزیره ایتسوکوشیما Itsukushima هست. معروفترین جاذبه جزیره طوری (دروازه پرستشگاه شینتو) بزرگش هست که وقتی آب دریا در حالت مد هست این دروازه هم بطور کامل در آب غوطه وره. جزیره کوهستانی و بسیار سرسبزه و تعداد زیادی گوزن هم آزادانه در حال گشت و گذار در جزیره هستند. از قرن ها پیش این میاجیما مقدس بوده و معبد هم تا دلتون بخواد توی جزیره هست. معروفترین معبدش یعنی ایتسوکوشیما که تقریبا روی آب ساخته شده، در لیست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته.

روش راحت و سریع برای رفتن از هیروشیما به جزیره میاجیما، سوار شدن به قایق های جلوی پارک صلح هست. بلیط این قایق ها ۲۰۰۰ ین هست و کل مسیر ۴۵ دقیقه طول میکشه. من روش دوم رو استفاده کردم چون کل مسیر رو با جی آر پاس میتونستم برم و نیازی به پرداخت هزینه اضافی نداشتم. از جلوی پارک صلح سوار اتوبوس شدم و به ایستگاه قطار مرکزی هیروشیما رفتم. با قطار به ایستگاه میاجیماگوچی رفتم و سوار اتوبوس دریایی شدم که به جزیره میرفت. کل مسیر ۹۰ دقیقه طول کشید و هزینش در صورتی که جی آر پاس نداشتم ۸۰۰ یوان میشد.

شهر فوکوئوکا

از میاجیما برگشتم هیروشیما، به سرعت رفتم خانه یوری وسایلم رو برداشتم و خودم رو رسوندم به ایستگاه قطار مرکزی هیروشیما. آخرین روز استفاده از جی آر پاس بود و اگر به فوکوئوکا در جنوب نمیرفتم فردا باید هزینه خیلی زیادی میدادم. از هیروشیما تا فوکوئوکا با ماشین حدود ۳۰۰ کیلومتر و ۴ ساعت راهه ولی با قطار شینکانسن همین مسیر فقط ۱ ساعته! قطار با سرعت ۳۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می کرد. اگر بدون جی آر پاس این مسیر رو میخواستم برم باید ۸۴۲۰ ین (حدود ۸۰ دلار) بلیطش رو میخریدم.

شب به ایستگاه هاکاتا در مرکز فوکوئوکا رسیدم و پیاده به سمت هاستلم حرکت کردم. مسیر ۲۰ دقیقه ای تا هاستل دی کی هاوس DK House زیر نم نم بارون دوست داشتنی بود. خانم مسنی که توی هاستل بود یک کلمه هم انگلیسی بلد نبود. مبلغ ۲۵۰۰ برای یک تخت در اتاق ۶ تخته پرداخت کردم و تختم رو تحویل گرفتم. به نسبت سایر هاستل های ژاپن و امکانات این هاستل، گرون بود ولی گزینه چندانی در فوکوئوکا نداشتم.

صبح روز بعد گشتی در شهر زدم و آخرین ساعات سفر در ژاپن رو سپری کردم. ظهر کوله به دوش فاصله ۳ کیلومتری تا فرودگاه رو رفتم و سوار پرواز ایربوسان به مقصد شهر داگو کره جنوبی شدم. از بندر فوکوئوکا کشتی به شهر بوسان کره جنوبی هم هست. بلیط این کشتی نسبتا گرونه و حدود ۱۳۰۰۰ ین هست. کشتی های مسافربری این مسیر رو در ۳ ساعت میرند. فوکوئوکا نزدیکترین نقطه جزایر اصلی ژاپن به قاره آسیا (کره جنوبی) هست و باستان شناسان معتقدند اولین ساکنان ژاپن از اینجا وارد شدند.

هزینه های من در ژاپن

همانطور که توی سفرنامه هم گفتم ژاپن جزو گرونترین کشورهایی بوده که تا حالا سفر کردم. مواد خوراکی و میوه و سبزیجات قیمتاش ترسناکه. حمل و نقل هم قیمت نجومی داره و من با خرید جی آر پاس سعی کردم سفرهای بین شهری و حتی داخل شهری رو با اون انجام بدم. اقامت قسمت منطقی ماجرا بود که به گرونیه دو قسمت دیگه نبود. ۱۳ شب از ۱۴ شبی که در ژاپن بودم رو در هاستل-هتل اقامت داشتم.

اگر بخواهید تک تک موزه ها و معابد و باغ ها رو ببینید و تیک بزنید هزینه ورودیه ها هم زیاد میشه. خوشبختانه ژاپن به اندازه کافی مکان دیدنی رایگان داره. بجز یک باغ ژاپنی در کانازاوا و یک معبد در کیوتو، ورودیه برای جایی ندادم. کل هزینه های سفرم در ژاپن شامل موارد زیر میشه:

• ۱۳ شب اقامت در ژاپن: ۲۷٬۸۳۵ ین
• هزینه خورد و خوراک: ۳٬۰۰۰ ین
• هزینه جی آر پاس: ۴۶٬۳۹۰ ین
• هزینه های حمل و نقل (قطار، اتوبوس، دوچرخه) بجز جی آر پاس: ۳٬۰۲۰ ین
• هزینه ورودیه ها: ۸۱۰ ین
• هزینه سیم کارت: ۳٬۲۰۰ ین
• هزینه ویزای ژاپن: ۸۸٬۰۰۰ تومان
• هزینه مواد خوراکی از ایران: ۲۰۰٬۰۰۰ تومان
• هزینه بلیط رفت و برگشت ایران به ژاپن: ۳٬۶۰۰٬۰۰۰ تومان

زمان سفر قیمت ۱ دلار ۱۳٬۵۵۰ تومان بود و ۱۱۲ ین ژاپن هم معادل ۱ دلار میشد. اگر همه هزینه ها رو به دلار تبدیل کنم کل هزینه سفرم به ژاپن ۱٬۰۳۹ دلار شد.

اعتراف میکنم ژاپن فراتر از انتظارم زیبا بود و باید زودتر از این ها میدیدمش. مطمئنا باز هم به این سرزمین زیبا خواهم آمد. ژاپن جزو اون کشورهایی بود که موقع سفر بطور زنده گزارشش و سفرنامه تصویری اون رو در اینستاگرام سفرنوشت ارائه دادم.

تاریخ سفر: فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۸

مطلب بعدی

سفرنامه لبنان سرزمین سروها؛ راهنمای سفر و ویزا

مطلب قبلی

سفرنامه موریتانی؛ شروع سفر غرب آفریقا