سفرنامه تانزانیا و صعود به قله کلیمانجارو

نوشته شده توسط نویسنده مهمان فرانک حسن زاده

تانزانیا کشوری در شرق قاره آفریقا با سواحلی بکر و مقصدی مناسب برای تماشای حیات وحش و صعود به قله کلیمانجارو بلندترین قله آتشفشانی جهان هست. یکی از بزرگترین شهرهای کشور تانزانیا دارالسلام است و از لحاظ اقتصادی منطقه ی مهمی به شمار می رود، تا سال ۱۹۷۴ این شهر ساحلی پایتخت تانزانیا نیز بود اما بعدها پایتخت به شهر دودوما تغییر پیدا کرد. با توجه به اهمیت این شهر و حضور ایرلاین های مختلف در فرودگاه بین المللی دارالسلام میتوان از طریق این شهر وارد تانزانیا شد.

ویزای تانزانیا و بلیط هواپیما

حدود ۴ سال پیش که به این کشور سفر کردم در بدو ورود با پرداخت پنجاه دلار آمریکا و ارائه کارت واکسن تب زرد (برای تزریق واکسن تب زرد باید به انستیتو پاستور مراجعه کرد) ویزا دریافت کردم. اما از نوامبر ۲۰۱۸ تانزانیا به ایرانی ها در بدو ورود ویزا نمی دهد و از آنجایی که این کشور در ایران سفارت ندارد باید به سفارت تانزانیا در کشوری غیر از ایران مراجعه و ویزای تانزانیا را دریافت کرد. در سیستم اداره مهاجرت تانزانیا گزینه ویزای الکترونیک وجود داره اما مراحل رو که طی میکنی در آخر از ایرانی ها دعوتنامه میخواهد. متاسفانه پرواز مستقیم از تهران به تانزانیا وجود ندارد اما از طریق ایرلاین های کشورهای عربی مثل عمان ایر، قطر ایرلاین، امارات و فلای دوبای و یا ترکیش ایرلاین میتوان به تانزانیا رفت. هزینه بلیط حدود هزار تا هزاردویست دلار آمریکا ست. با قطر ایرلاین راهی دوحه میشویم، بعد از یک ساعت ترانزیت و چهار ساعت پرواز به دارالسلام میرسیم. در این سفر ۵ نفر از دوستانم من را همراهی می کنند.

با ترس از نا امن بودن منطقه به شناسایی به محل اقامتمان که مسافرخانه آقای سیستانی در خیابان زنیکه ایندریا گاندی بود، رفتیم. هزینه اقامت شبی ۱۰ تا ۲۰ دلار بود. ما در جستجوی مسافرخانه ایرانی ها بودیم، چون پیدا نکردیم به مسافر خانه عراقی ها رفتیم. متاسفانه اکثر کشورهای آفریقایی از امنیت خوبی برخوردار نیستند، البته موارد استثنایی مثل کشور زیمباوه که در همسایگی آفریقای جنوبی قرار دارد و واقعا امن هست هم وجود دارد. از آنجایی که تانزانیا کشور فقیری هست، قدم به قدم میتوان دست فروشان را ( افرادی که میوه، غذا و صنایع دستی میفروشند ) که اصرار دارند توریست‏ها از آن ها خرید کنند، مشاهده کرد، حین گشتن به دست فروشی که نقاشی هایش را میفروخت برخوردیم که برای نشان دادن نقاشی هایش ما را تا محل اقامتمان همراهی کرد.

مکان های دیدنی دارالسلام

در دارالسلام موزه های زیادی وجود دارد اما ما به دلیل نداشتن وقت فقط از موزه ملی تانزانیا بازدید کردیم. در این موزه می توان آثار تاریخی بر جای مانده از اقوام مختلف و جالب تر از همه جمجمه های کشف شده از انسان های اولیه را که به میلیون ها سال پیش برمیگردد دید!

دیدن بازار ماهی فروشان این شهر و آشپزخانه بازار که در کنار ساحل قرار دارد، خالی از لطف نیست.

جزیره زنگبار

برای رفتن به جزیره زنگبار باید بلیط کشتی تهیه کرد. حتما قبل از تهیه بلیط قیمت ها را در سایت ها و آژانس های مختلف بررسی کنید، چون ممکن است بلیط ها را به قیمت بالایی بفروشند. بلیط رفت و برگشت به این جزیره حدود صد دلار است و هزینه اقامت یک اتاق دو نفره در هتل نسبتا خوب، حداکثر شبی پنجاه دلار است. بعد از ظهر چهارشنبه ۲۷ اسفند به جزیره زنگبار رسیدیم و بعد از خوردن مهر ورود در پاسپورت هایمان، به محل اقامتمان که در مجاورت شهر سنگی بود رفتیم. فردا صبح از شهر سنگی که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد دیدن کردیم. شهری در بافت قدیم جزیره با کوچه های باریک و پیچ در پیچ که سبک معماریش یادآور معماری و فرهنگ کشورهای عربی است.

در این شهر حمام قدیمی ایرانی با قدمت بیش از صد سال قرار دارد حتی نام یکی از اقوام ساکنان جزیره زنگبار قوم شیرازی است! گمان میرود ارتباط تجاری بین قاره آفریقا و جنوب چین توسط بازرگانان ایرانی که در این جزیره سکونت داشتند، وجود داشته است. بعد از تماشای قلعه، بازار برده فروشان، بازار میوه و ادویه و خانه شگفتی ها در شهر سنگی به جزیره زندان رفتیم.

جزیره زندان در گذشته مکانی برای زندانی کردن برده ها بوده اما امروزه از این جزیره برای حفاظت لاک پشت های عظیم الجثه استفاده می شود. در اطراف جزیره با غواصی روی آب از تماشای آبزیانی که در اقیانوس هند زندگی می کنند، لذت بردیم.

جزیره زنگبار جزیره نسبتا بزرگی هست بنابراین تصمیم گرفتیم از شهر سنگی دور شده و به هتل ساحلی در روستای نانگوی که در شمال غربی زنگبار قرار دارد برویم. ساحل نانگوی یکی از قشنگ ترین و تمیزترین سواحل جزیره زنگبار و مکانی مناسب برای آفتاب گرفتن است.

فردا صبح در حالی که در آب دریا شنا می کردم، آسمان زیبای زنگبار هم شروع به باریدن کرد. آب دریا گرم تر از باران بود و قطرات خنک باران بر من می بارید حس غیر قابل وصفی به این همه زیبایی داشتم گویی بهشت را به معنی واقعی لمس می کردم!!

بعد از صرف صبحانه به سواحل اطراف رفتیم و جانداران دریایی را مثل ستاره های دریایی رنگارنگ که در هنگام جزر در ساحل پدیدار می شوند، تماشا کردیم.

باید به دارالسلام برمی گشتیم. مسیر برگشت به اسکله مثل مسیر رفت از میان جنگل ها و باغ های میوه بود. برای دیدن درختان بائوباب که عمدتا در کشورهای آفریقایی قرار دارد توقف کردیم. تنه درخت بائوباب از ۳۰ تا ۴۰ سالگی به بعد شروع به ضخیم‏تر شدن می‏کند.

میوه تخم مرغی شکل بائوباب پوسته چوبی محکمی دارد که بعد از شکستن این میوه می توان هسته هایی را که از پودرهای سفید تشکیل شده و توسط رشته ای به هم وصل شده اند مشاهده کرد. این میوه علاوه بر ویتامین C سرشار از آهن است و برای کم خونی های ناشی از فقر آهن استفاده می شود.

مدرسه ای را در آن حوالی دیدم با اجازه آقای مدیر به یکی از کلاس های مدرسه رفته و بعد از معرفی خودمان با معلم و دانش آموزان عکس گرفتیم.

در مسیر برگشت به دارالسلام دریا به شدت طوفانی بود و قایق در اثر حرکت امواج تکان های شدیدی داشت. خوشبختانه به سلامت رسیدیم و به مسافرخانه ای که وسایلمان را گذاشته بودیم، برگشتیم. فردا صبح زود دارالسلام را به قصد صعود به کلیمانجارو ترک کردیم.

صعود به کلیمانجارو

ساعت ۵ صبح روز اول فروردین ماه سال ۱۳۹۴ بعد از تهیه بلیط اتوبوس که حدود ۲۵ دلار بود، به سمت موشی حرکت کردیم. شهری که دروازه ورود به بام آفریقا، قله کلیمانجارو است. شهر موشی در ۵۰۰ کیلومتری دارالسلام قرار دارد. بعد از ۹ ساعت با عبور از روستاهایی در دو طرف جاده و توقف کوتاهی که با دیدار دست فروشان و اصرار شان برای خرید از طریق پنجره اتوبوس همراه بود و همچنین تماشای مزارع آناناس و درختچه های کاکتوس به شهر موشی رسیدیم.

ما تور صعود به کلیمانجارو رو قبل از ورود به تانزانیا هماهنگ کرده بودیم. به نظرم اگر توی دارالسلام یا موشی یک تور پیدا کرده بودیم احتمالا با قیمت کمتری میشد به کلیمانجارو رفت و توصیه من انجام این کار هست. ضمنا صعود به قله به همراه تور اجباری هست وگرنه به شما اجازه صعود داده نمی شود. صبح روز دوم فروردین به همراه گروه راهنما و تیم همراه که حدود ۱۰ تا ۱۲ نفر ( آشپز و باربرها ) برای تیم پنج نفره ما بودند از هتل پاناما موشی به سمت دروازه پارک ملی کلیمانجارو حرکت کردیم.

صعود به قله کلیمانجارو از هفت مسیر امکان پذیر است که یکی از پر ترددترین آن ها، مسیر «مارانگو» با ارتفاع ۱۹۷۰ متر از سطح دریا است که به دلیل وجود کمپ های مسقف و امکانات بیشتر، اغلب کوهنوردان این مسیر را برای صعود انتخاب می کنند.

در ابتدا بعد از ثبت کامل مشخصات افراد گروه در محل ثبت نام، راهی پناهگاه اول شدیم.

با یک پیمایش ۳ ساعته از میان جنگلی با پوشش انبوه گیاهان استوایی و گونه های خاص کلیمانجارو مثل گل خرطوم فیل و میوه لاجوردی رنگی که شبیه بلوبری بود، در مسیر صعود به محل اقامتمان در کمپ ماندارا که کلبه های چوبی زیبا واقع در ارتفاع ۲۷۰۰ متر از سطح دریا داشت، رسیدیم. در اطراف این کمپ میمون های آبی زیادی را می توان مشاهده کرد.

صبح روز بعد (سوم فرودین) با حرکت به سمت کمپ هورومبو در ارتفاع ۳۷۲۰ متری، رفته رفته از پوشش گیاهی کاسته و بر شدت تابش آفتاب افزوده می‌شد و بوته ها جایگزین درختان جنگلی می شد.

در انتهای مسیر و در اطراف کمپ هورومبو گونه‌های گیاهی‌ سینسئو (Senecio) وجود داشت که خاص کلیمانجارو هستند.

صبح روز سوم (چهارم فروردین) هورومبو را به مقصد کیبو ترک کردیم. در مسیر کیبو پوشش گیاهی بیابانی به چشم می خورد و از ابتدای این مسیر می توان قله کلیمانجارو را دید، اما کمی جلوتر به دشت بیابانی می رسیم که در سمت چپ چشم انداز کاملی از قله کلیمانجارو و در سمت راست مخروط آتشفشانی ماوِنزی با ارتفاع ۵۱۴۹ متر از سطح دریا را می توان دید.

حدود ساعت ۱۲ برای صرف ناهار در نزدیکی کمپ کیبو توقف می کنیم، اما از آنجایی که علائم ارتفاع زدگی کم کم شروع می شود با وجود سبک بودن غذا به شدت احساس سنگینی می کنیم. خوشبختانه بعد از یک ساعت به کمپ کیبو به ارتفاع ۴۷۰۰ متر، که مکانی مناسب جهت هم هوایی برای صعود به قله است، رسیدیم.

از آنجایی که صعود به قله با توجه به شرایط جوی در ساعات اولیه بامداد صورت می‌گیرد، ساعت ۱ بامداد روز پنجم فروردین از پناهگاه کیبو راهی قله شدیم. در شروع حرکت با بارش سنگین برف مواجه شدیم و حوالی ۳ بامداد با قطع بارش برف و صاف شدن هوا سعادت دیدار آسمان پرستاره و ابرهای ماژلانی شگفت انگیز که مختص نیمکره جنوبی هست را داشتیم. سپس به سمت قله حرکت کردیم. شیب نسبتاً تند مسیر و تنفس هوای رقیق (که بدن را دچار اختلالات حاد ناشی از کمبود اکسیژن می‌کند) ادامه مسیر را دشوار کرده بود اما با روشن شدن هوا و نظاره طلوع زیبای خورشید مقابل قله ماوِنزی در گردنه گیلمانز در ارتفاع ۵۶۸۵ متری سختی راه برایمان سهل شد.

سرانجام بعد از یک پیمایش ۲ ساعته، هم زمان با تماشای یخچال های عظیم کلیمانجارو، در ساعت ۸ بامداد به قله اوهورا در ارتفاع ۵۸۹۵ متری رسیده و با برافراشتن پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران، لذت ایستادن سرافرازانه بر بام آفریقا را با هموطنان عزیزمان سهیم شدیم.

تجربه حس رهایی بر فراز قله را فقط یک کوهنورد می تواند درک کند. ما می رویم تا روحمان را تعالی بخشیم. ما می رویم تا هیچ ای کاشی را در زندگی بر جای نگذاریم. به دلیل نبودن آفتاب و مساعد نبودن شرایط جوی روی قله بعد از عکاسی به ارتفاعات پایین تر رفته و برای صرف ناهار به کمپ کیبو رفتیم و شب را هم در کمپ هورومبو سپری کردیم. فردا صبح زود مسیر پیمایشی طولانی را تا دروازه پارک ملی کلیمانجارو طی کردیم و بعد از جمع آوری وسایلمان از هتل، راهی ترمینال اتوبوس های نایروبی شدیم (هزینه بلیط اتوبوس از موشی تانزانیا به نایروبی کنیا ۳۵ دلار و مسافت بین شان حدود ۳۱۰ کیلومتر است) و کشور تانزانیا را ترک کردیم. قله کلیمانجارو در مرز دو کشور تانزانیا و کنیا قرار دارد حتی در ارتفاعات کلیمانجارو می توان شهرهای مرزی کنیا را دید، از آنجایی که هزینه سافاری و دیدن حیات وحش ماسایی مارا کنیا ارزانتز از سرنگیتی تانزانیا است، بیشتر گردشگران بعد از صعود کلیمانجارو برای دیدن حیات وحش راهی کنیا می شوند.

هزینه ها

کشور تانزانیا هم مثل دیگر کشورهای آفریقایی نسبتا کشور ارزانی هست. مجموع هزینه ها در کشور تانزانیا برای ۹ روز اقامت حدود ۱۸۰۰ دلار شد. البته فقط ۱۵۰۰ دلار برای صعود به قله کلیمانجارو که شامل تمامی هزینه ها و انعام به تیم همراه بود. در مورد تورهای تانزانیا فکر کنم از وقتی ویزای تانزانیا در بدو ورود نیست دیگه توری از ایران برگزار نشده.

تاریخ سفر: فروردین ۱۳۹۴

مطلب بعدی

سفرنامه کنیا و حیات وحش فوق العاده ش