سفرنامه جمهوری دومینیکن

بعد از دیدن هائیتی که فقیرترین کشور آمریکای مرکزی و حوزه کارائیب هست داشتم می رفتم به جمهوری دومینیکن که جزو بهترین ها در این منطقه هست. خیالم راحت بود که چند روز سخت رو دارم پشت سر میذارم و ساحل های زیبا به همراه درختان نارگیل منتظرم هست. با این پیش زمینه خوب سفر زمینی هائیتی به جمهوری دومینیکن رو شروع کردم. سفرنامه جمهوری دومینیکن شامل شش روز سفرم به این کشور جزیره و کمی اطلاعات در مورد ویزا هست.

ویزای جمهوری دومینیکن

ما ایرانی ها برای سفر به جمهوری دومینیکن Dominican Republic نیاز به ویزا داریم و باید قبل از سفر ویزا رو گرفته باشیم. متاسفانه جمهوری دومینیکن توی ایران سفارت نداره. برای گرفتن ویزای جمهوری دومینیکن میتونیم به سفارتش در کشورهای قطر، امارات و ترکیه بریم. البته اگر به مکزیک سفر می کنید میتونید توی مکزیکوسیتی هم به سفارت جمهوری دومینیکن مراجعه و درخواست ویزا بدید.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

تحت شرایطی بدون ویزا هم میشه به جمهوری دومینیکن سفر کرد. اگر ویزای معتبر یکی از کشورهای انگلستان، امریکا، کانادا، ایرلند، بلغارستان، رومانی، کرواسی، قبرس و یا شینگن رو داشته باشیم میتونیم بدون ویزا به مدت ۹۰ روز به جمهوری دومینیکن سفر کنیم. من هم از همین قانون استفاده کردم و بدون ویزا به این کشور سفر کردم.

مختصری در مورد جمهوری دومینیکن

کشور جمهوری دومینیکن جزو کشورهای حوزه دریای کارائیب هست که بیشترین رشد اقتصادی رو بین این کشورها داره. با کشور هائیتی مشترکا توی جزیره هسپانیولا Hispaniola قرار گرفته و تفاوت بسیار بسیار زیادی با همسایه فقیرش داره. شاید بیشترین شباهتشون جمعیت باشه که هر کدوم ۱۰ میلیون جمعیت دارند. جزو اولین سرزمین هایی بوده که کریستف کلمب کشفش کرد و زبان رسمیش اسپانیایی هست.

جمهوری دومینیکن سال ۱۸۲۰ از اسپانیا اعلام استقلال کرد اما خیلی زود توسط همسایش یعنی هائیتی اشغال شد. سال ۱۸۴۴ جمهوری دومینیکن موفق شد نیروهای هائیتی رو بیرون کنه و دوباره استقلالش رو بدست بیاره.

صنعت شکر، قهوه، تنباکو و توریسم درآمد اصلی کشور هست. این کشور و سواحلش بین اروپایی ها خیلی محبوبه و پروازهای مستقیم به سواحل شمال شرقی اون به اروپا زیاده. مردم مذهبی داره و تنها کشور دنیا هست که عکس انجیل رو پرچمش نقش بسته. غذای معروفش لوبیا، برنج و مرغ هست، مثل خیلی از کشورهای آمریکای لاتین.

در قرن ۱۷ اینجا پایگاه اصلی دزدان دریای کارائیب بوده ولی در قرن ۲۱ امنیت خوبی داره و قابل مقایسه با اون دوران نیست.

از ایران به جمهوری دومینیکن پرواز مستقیم وجود نداره و منطقی ترین پروازها با ایرفلوت هست که با یک توقف در مسکو میشه به این کشور دریای کارائیب پرواز کرد. بلیط رفت و برگشت حدود 1300 دلار هزینه داره. برای محاسبه قیمت بلیط در تاریخ مشخص سفرتون، راهنمای خرید بلیط رو مطالعه کنید.

حواستون باشه کشور جمهوری دومینیکن Dominican Republic با کشور دومینیکا Dominica خیلی تفاوت داره. دومینیکا یک جزیره بسیار کوچکتر از جمهوری دومینیکن هست که ما ایرانی ها برای رفتن به اون نیاز به ویزا نداریم ولی رفتن به دومینیکا به مراتب سخت تره. چون پروازهای کمی به اونجا هست و معمولا باید از کشورهایی عبور کرد که نیاز به ویزا دارند. کشوری که ایرانی های زیادی پاسپورتش رو با رقم های نجومی می خرند دومینیکا هست نه جمهوری دومینیکن.

روز اول؛ ورود به جمهوری دومینیکن

ورود من به جمهوری دومینیکن با اتوبوسی بود که صبح از پورتوپرنس پایتخت هائیتی حرکت کرده بود. بعد از اینکه راننده پاسپورت ها رو در مرزبانی هائیتی مهر خروج زد کمی جلوتر توی مرزبانی جمهوری دومینکن توقف کرد و گفت همه پیاده بشند و کارهای ورود به کشور رو خودشون انجام بدهند. شرکت اتوبوسرانی کپیتال کوچ علاوه بر ۴۰ دلار کرایه، ۱۰ دلار هم برای توریست کارت ورودی جمهوری دومینیکن دریافت کرده بود.

یک مامور مرزی جمهوری دومینیکن من رو به اتاقی توی یک کانکس هدایت کرد. اونجا چند تا سوال ساده در مورد سفرم پرسیدند و جوانکی که چند کلمه انگلیسی بلد بود شروع کرد اطلاعاتی که از من میپرسید رو توی لپتاپش وارد کنه. ازم پرسید تلفن تماس و اسم شخص ملاقات کننده در دومینیکن؟ گفتم من توریستی میرم و این هم رزرو هتلم، کسی رو نمیشناسم. فرم توی لپ تاپ رو نشونم داد و گفت ببین اینجا پرسیده، نمیشه خالی گذاشت و حتما باید تلفن و اسم یک شخص رو توی فرم بنویسم. چند روز قبل توی گروه واتس اپی بچه های کوچ سرفینگ جمهوری دومینیکن، پسری به اسم آلوارو بهم پیام داده بود و گفته بود دوست داره یک بار بیاد ایران کباب کوبیده بخوره. منم توی گوشیم به اسم “آلوارو کباب کوبیده” ذخیرش کرده بودم. همون رو نشون مامور مرزی دادم. شماره رو که دید خوشحال شد و تا اومدم توضیح بدم دیدم توی لپ تاپ نوشت آلوارو کباب کوبیده! خلاصه کباب کوبیده شد مجوز ورود من به جمهوری دومینیکن. مامور مرزی اینقدر کند تایپ میکرد که بهش پیشنهاد دادم من تایپ کنم. بلند شد و من روی صندلی نشستم و خیلی سریع هر اطلاعاتی رو که دوست داشتم توی فرم نوشتم و تمومش کردم.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

مرحله بعد توی صف طولانی ایستادن برای مهر ورود خوردن توی پاسپورت بود. یکی از کارمند های مرزبانی اومد پاسپورتم رو گرفت و بدون صف برد داخل مهر زد و آورد. موقع چک کردن بار (که بسیار کند و دستی انجام میشد) هم همون مامور اومد و بهم گفت نمیخواد بری توی صف، بعد از ۱ دقیقه بدون اینکه کوله من باز شده باشه گفت اکی بذارش توی اتوبوس. از سرویسی که بدون درخواستم گرفته بودم راضی بودم ولی نمیدوستم پولی باید بهش بدم و اینکه چقدر. قبل از سوار شدن به اتوبوس تقاضای دلار کرد. بهش گفتم دلار ندارم و پولهای هائیتی که احتمالا دیگه توی جمهوری دومینیکن نمیشد تبدیلش کرد رو بهش دادم. حدود ۵-۶ دلار میشد و دیدم راضی نیست. یک دو هزار تومانی هم بهش دادم و وقتی برق شوق رو توی چشماش دیدم با خیال راحت سوار اتوبوس شدم.

قرار بود ساعت ۴ عصر به سانتو دومینگو Santo Domingo پایتخت جمهوری دومینیکن Dominican Republic برسم ولی با تاخیر ساعت ۶ عصر رسیدم. توی شهر سانتیاگو که در فاصله ۲-۳ ساعتی پایتخت بود یک هاست داشتم ولی با این دیر رسیدن و خستگی راه، ترجیح دادم شب رو توی راه نباشم و کلا سانتیاگو رو از برنامه م حذف کردم. توی یک رستوران نشستم و با اینترنتش یک هاستل توی مرکز قدیمی شهر رزرو کردم.

روز دوم؛ سواحل دریای کارائیب

شب قبل رو توی هاستل خوب کولونیال چارم Colonial Charm Hostel خوابیده بودم. یک تخت توی اتاق ۴ تخته با کولر ۱۵ دلار شد. تنها مشکل هاستل خر و پف پسر کلمبیایی بود. تا ظهر گشتی اطراف هاستل زدم و خیابان های قدیمی و منظم اون منطقه که یادگار دوران استعمار اسپانیا بود رو دیدم. پول چنج کردم و آماده شدم برای دیدن شهر دوست داشتنی کشور جمهوری دومینیکن. واحد پولشون پزوی دومینیکن هست و ۱ دلار حدود ۵۰ پزو میشه. یک سیم کارت با ۵۰۰ مگابایت اینترنت هم به قیمت ۶ دلار خریدم. رفتم هاستل کوله رو برداشتم و پیاده رفتم ترمینال اتوبوسرانی. واسه یک ساعت بعد سرویس برای لاس تِرِّناس Las Terrenas داشت. بلیط اتوبوس برای مسیر ۳ ساعته ۱۲ دلار شد. جاده خوب بود ولی در مقایسه با هائیتی عالی بود! مناظر اطراف بویژه نیم ساعت آخر که نخل های کنار ساحل دیده میشد چشم نواز بود.

مسافرخانه دان و مانتی Dan & Manty`s Guesthouse که تنها هاستل شهر بود رو رزرو کرده بودم. قیمت هر تخت ۱۷ دلار بعلاوه صبحانه بود. شام بوفه هم ۶ دلار بود که واقعا ارزشش رو داشت. شاید خوشمزه ترین غذایی بود که توی جمهوری دومینیکن خوردم. فضای هاستل هم خیلی دوست داشتنی بود و کلی بک پکر باحال از جاهای مختلف دنیا اونجا بودند. دان صاحب هاستل امریکایی ۷۰ ساله ای بود که از دست ترامپ به این گوشه پناه آورده بود و داشت در آرامش هاستلش رو اداره می کرد.

دیدن غروب آفتاب در کنار درختان نارگیل کنار سواحل کارائیب زیباترین روزم در جمهوری دومینیکن بود. شب توی یکی از ساحل ها یک جشنواره غذا بود که به پیشنهاد دان رفتم ولی در حد یک بازار روز ساده هم ارزش دیدن نداشت.

روز سوم؛ بازگشت به سانتو دومینگو

صبح تا ظهر باز هم توی سواحل زیبای لاس ترناس قدم زدم. قصد داشتم یک روز دیگه هم اینجا کنار دریای کارائیب بمونم ولی فردا دوشنبه بود و ترجیح دادم اول هفته برای کارهای ویزا توی پایتخت باشم.

اتوبوس ساعت ۲ رو سوار شدم و بعد از ۳ ساعت به سانتو دومینگو رسیدم. هاستل قبلی پر بود و موفق شدم برای یک شب توی هاستل سانتو دومینگو Santo Domingo Bed & Breakfast یک تخت ۱۹ دلاری بگیرم. هاستل فوق العاده تمیزی بود ولی کمی گرون. کل شب رو به آماده کردن مدارک برای کشورهای السالوادور و هندوراس گذروندم.

روز چهارم؛ سانتو دومینگو و سفارت بازی

فکر می کردم به راحتی بتونم ویزاهایی که می خواستم رو بگیرم. سفارت نیکاراگوئه که اصلا اجازه ورود نداد، فکر کنم اون روز اصلا کار نمی کردند. سفارت هندوراس هم محترمانه گفت بهت ویزا نمیدیم. سفارت السالوادور هم آدرسش به تازگی عوض شده بود و به سختی تونستم پیداش کنم. السالوادور گفت اگر یک گواهی اشتغال بکار براش ببرم بهم ویزا میده که چون نتونستم اون روز آماده ش کنم افتاد به فردا.

آدرس سفارت ها خیلی سر راست نبود و چندباری از اوبر استفاده کردم. قیمت تاکسی اوبر و اوبر موتوری منصفانه بود و برای مسافت های کم حدود ۳-۴ دلار می شد.

عصر توی بافت مستعمراتی سانتودومینگو قدم زدم و دنبال یک هاستل خوب گشتم ولی همه پر شده بودند. اما موفق شدم از سایت کوچ سرفینگ یک هاست پیدا کنم. شب رفتم خونه هاستم که از سفارت السالوادور هم دور نبود. چشمتون روز بد نبینه، خونه هاستم به قدری کثیف بود که گفتم اگه اینجا بخوابم حتما مریض میشم! بعدا توی پروفایلش دقت کردم دیدم چند نفری به اسپانیایی نوشته بودند که خونه ش خیلی خیلی کثیفه.

دست به کار شدم و توی سایت ایر بی ان بی یک اتاق به قیمت ۴۰ دلار واسه دو شب رزرو کردم. ساعت ۱۱ شب یک بهانه ای آوردم، از میزبانم خداحافظی کردم و به خانه جدید رفتم. خانواده ای که یک اتاقشون رو بهم اجاره داده بودند از کوبا به اینجا مهاجرت کرده بودند، بسیار مهربان و تمیز بودند و یک کلمه هم انگلیسی بلد نبودند.

روز پنجم؛ سانتو دو مینگو پایتخت جمهوری دومینیکن

اولین کاری که کردم رفتم سفارت السالوادور. برادرم یک گواهی اشتغال به کار درست کرده بود و به ایمیل سفارت فرستاده بود. وقتی رفتم اونجا بهونه آوردند که چرا مهر نداره. یک ساعت بعد با یک گواهی اشتغال به کار مهردار رفتم سفارت. اینبار ایراد گرفتند که چرا شرکتی که توش کار میکنی وبسایت نداره. بهشون گفتم همه چیز فارسیه و برای اطلاعات بیشتر به تلفن شرکت زنگ بزنید. بنده خداها انگلیسی هم بلد نبودند. نهایتا با اکراه مدارکم رو قبول کردند و گفتند ۲۴ ساعت بعد جواب میدن. ته دلم کمی نگران بودم. ۸۰ درصد مطمئن بودم ویزا رو میگیرم ولی اصلا دوست نداشتم یک مهر ریجکتی ویزای السالوادور توی پاسپورتم بخوره. دوباره برگشتم سفارت و گفتم من نمیتونم ۲۴ ساعت صبر کنم، پاسپورتم رو بدید. اونها هم که به نظر میومد خوشحال شدند مجبور نیستند تصمیم گیری کنند همه مدارک و ۳۰ دلاری که بهشون داده بودم رو پس دادند!

فرصت داشتم که بقیه روز رو با خیال راحت توی شهر گشت بزنم. قلعه قدیمی شهر، میدان مرکزی، واکینگ استریت و کوچه های مستعمراتی (ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو)، فانوس دریایی، رودخانه اوساما Ozama river، پل های روی رودخانه و بازار قدیمی شهر رو دیدم. از سانتو دومینگو به عنوان اولین شهر اروپایی در دنیای جدید (قاره امریکا) که توسط برادر کریستف کلمب بنا شد هم اسم برده میشه. راستش رو بخواهید عنوانش خیلی زیباتر از اسمش هست و اونقدر ها به دلم ننشست.

سانتو دو مینگو وسیله های حمل و نقل زیادی داره: مترو، انواع اتوبوس ها و مینی بوس ها، تاکسی، تاکسی اشتراکی، ون و موتور. تاکسی های اشتراکی برای هر مسیر حدود ۱ دلار هستند و خیلی هم زود به مقصد میرسی فقط دو تا مشکل داره، اول اینکه فهمیدن مسیرشون بدون دونستن زبان اسپانیایی خیلی سخته، دوم ظرفیت اونه که ۲ نفر جلو و ۴ تا عقب میشینند!

برای برگشت به منزل سعی داشتم یکی از همین تاکسی های خطی رو پیدا کنم. نقشه موبایل رو به یک دختر نشون دادم که با ناراحتی ازم خواست توی اون منطقه شهر که شلوغ بود به هیچ عنوان موبایل رو از جیبم خارج نکنم. کمکم کرد تاکسی که نزدیک منزل میرفت رو سوار بشم. وقتی که بعد از نیم ساعت پیاده شدم پام خیلی بد بی حس شده بود و همه داشتند لنگ لنگان رفتن من رو نگاه می کردند.

روز ششم؛ خداحافظ جمهوری دومینیکن

یکی از آرومترین روزهای سفرم به آمریکای مرکزی بود. خیالم از اینکه دیگه توی این کشور ویزایی نمیگیرم راحت بود، جاهای مختلف شهر رو هم دیده بودم. بیشتر روز توی خونه موندم و برای ادامه سفرم برنامه ریزی کردم. توی محله خوب و سرسبز اطراف خونه کمی قدم زدم، از سوپرمارکت کمی خرید کردم و ناهار پختم و عصر با میزبان های کوبایی روی پشت بام قهوه خوردیم و با کمک مترجم گوشی کمی گپ زدیم.

پروازم بعد از نیمه شب و به مقصد کشور کاستاریکا بود. بلیطش رو ۲۰۵ دلار خریده بودم که با استانداردهای آمریکای مرکزی اونقدرها هم گرون نبود. موقع خروج و توی فرودگاه پلیس مرزبانی کلی با خودش درگیری داشت تا مهر خروج رو بزنه و سوال های مسخره میپرسید. حتی نیم ساعت بعد از مهر خروج زدن دوباره اومد توی سالن ترانزیت من رو پیدا کرد و پاسپورتم رو ورق زد. بیچاره دفعه اولش بود پاسپورت ایرانی میدید و نمیدونست باید چکار کنه.

هزینه های سفر ۶ روزه من به جمهوری دومینیکن ۱۷۰ دلار شد.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

سال ها بعد از سفر به جمهوری دومینیکن رمان بسیار زیبای سور بز رو خواندم. این رمان داستان آخرین روزهای زندگی رافائل تروخیو، دیکتاتور جمهوری دومینیکن و چگونگی ترور اون رو روایت میکنه. ژنرال رافائل تروخیو ملقب به رئیس از سال 1930 تا 1961 کنترل کشور رو بدست داشت، دورانی که به عنوان تاریک ترین دوران کشور ازش یاد میشه. ماریو بارگاس یوسا نویسنده پرویی این رمان رو نوشته و عبدالله کوثری به زیبایی اون رو ترجمه کرده. اگر به رمان علاقه دارید خوندنش رو توصیه می کنم.

تاریخ سفر: پاییز ۱۳۹۶

مطلب بعدی

سفرنامه ترانس نیستریا؛ کشوری منجمد شده در دوران شوروی

مطلب قبلی

سفرنامه کرواسی، مروارید دریای آدریاتیک؛ راهنمای سفر و ویزای کرواسی