سفرنامه کاستاریکا، کشور سرسبز آمریکای مرکزی

سفر کوتاه من به کاستاریکا در ادامه سفر آمریکای مرکزی و کارائیب و پس از دیدن کشورهای هائیتی و جمهوری دومینیکن بود. تعریف طبیعت کاستاریکا رو خیلی شنیده بودم اما نمیدونستم با این فرصت کم و هزینه های بالای این کشور، میتونم طبیعتش رو هم ببینم یا نه.

در سفرنامه کاستاریکا همراه من باشید تا قصه این چند روز رو براتون تعریف کنم.

ویزای کاستاریکا

ویزای کاستاریکا Costa Rica از اون ویزاهایی هست که گرفتنش دردسر داره. این کشور توی ایران سفارت نداره و باید به سفارت کاستاریکا توی یک کشور دیگه برای ویزا مراجعه کنیم. راحت ترین سفارت کاستاریکا برای ما در آنکارا واقع شده. وزارت خارجه کاستاریکا ایران و ۱۴ کشور دیگه رو جزو کشورهای خاص ویزا Restricted visa طبقه بنده کرده که معنیش حساسیت بسیار زیاد برای دادن ویزا هست و همه مدارک شما به وزارت خارجه در خود کاستاریکا منتقل میشه و تصمیم گیری توسط اون ها انجام میشه و خود سفارت نقشی در این مورد نداره.

یک سری استثنا هم برای ایرانی ها وجود داره. دارندگان پاسپورت ایرانی اگر ویزای مولتیپل و معتبر کانادا داشته باشند که در بازه زمانی ۶ ماه بعد از دریافت اون ویزا حداقل یکبار به کانادا سفر کرده باشند، میتونند به مدت ۳۰ روز و بدون داشتن ویزای کاستاریکا به این کشور سفر کنند. این مورد شامل حال من میشد و بدون ویزای کاستاریکا به اونجا سفر کردم.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

دارندگان ویزاهای خاصی از امریکا هم تحت شرایطی میتونند بدون ویزا وارد کاستاریکا بشند که چون شرایطش پیچیده و طولانیه از نوشتنش صرف نظر می کنم. حواستون باشه داشتن بلیط خروج از کاستاریکا (زمینی، دریایی یا هوایی) خیلی خیلی برای مرزبانی مهمه و حتی به شهروندان غربی هم در صورت نداشتن بلیط خروج اجازه ورود به کاستاریکا رو نمیدند.

مختصری در مورد کاستاریکا

کاستاریکا یا اونطور که خودشون میگند کوستاریکا به معنی ساحل غنی، با مساحت ۵۱ هزار کیلومتر مربع از استان خوزستان هم کوچکتره و با پنج میلیون نفر جمعیت در قاره آمریکای مرکزی بین نیکاراگوئه و پاناما واقع شده. این کشور زیبا به جنگل های سرسبز و بارانی، قله های آتشفشانی، سواحل تمیز و زیبا در هر دو سمت دریای کارائیب و اقیانوس آرام و آبشارهاش معروفه.

حدود ۲۵ درصد کل مساحت کاستاریکا مناطق حفاظت شده هست که بالاترین میزان در دنیاست. کاستاریکا آب و هوای نزدیک به استوایی داره و بجز ارتفاعات، بقیه مناطق دو فصل بارانی و خشک دارند. فصل بارانی از اردیبهشت تا آبان هست که هوا خنک تره ولی بارندگی هم زیاده.

کاستاریکا از سال 1821 از اسپانیا مستقل شد و سال 1940 هم از جمهوری فدرال امریکای مرکزی اعلام استقلال کرد. سال 1948 کاستاریکا ارتشش رو منحل کرد و نداشتن هزینه های نظامی به رشد اقتصادش کمک زیادی کرده. زبان رسمی کاستاریکا هم مثل اکثر کشورهای امریکای لاتین اسپانیایی هست.

کاستاریکا شاید ثروتمندترین کشور آمریکای مرکزی باشه و همین باعث بوجود آمدن یک مشکل بزرگ واسه کوله گردها شده: خیلی گرونه! یعنی با استانداردهای آمریکای مرکزی گرونه، بویژه حمل و نقل بین شهری. من هم تصمیم گرفتم فقط پایتخت کشور یعنی سن خوزه San Jose رو ببینم و بقیه اون رو بذارم برای زمانی که هم از نظر مالی و هم زمانی اوضاع بهتر بود. زبان مردمش اسپانیش هست و راحت میشه باهاشون ارتباط برقرار کرد.

پروازها از ایران به کاستاریکا بالای ۱۵۰۰ دلاره و همشون نیاز به ویزای ترانزیت شینگن یا کانادا و امریکا داره. من از جمهوری دومینیکن به کاستاریکا پرواز کردم که بلیطم شد ۲۰۵ دلار و بلیط خروج از کاستاریکا به پاناما هم ۹۰ دلار شد.

روز اول؛ به دنبال ویزا، خواب و فیلم ایرانی در کاستاریکا

ساعت ۴ صبح پرواز ایرلاین کوندور از جمهوری دومینیکن توی فرودگاه مدرن سن خوزه به زمین نشست. پلیس مرزی بر خلاف انتظارم خیلی راحت و بدون سوال غیرعادی با دیدن ویزای کانادا مهر ورود رو توی پاسپورتم زد. صرافی فرودگاه کارمزد زیادی برای تبدیل پول می گرفت من هم از خودپرداز فرودگاه استفاده کردم که البته اون هم ۵ دلار کارمزد داشت. واحد پول کاستاریکا کولون هست و هر دلار امریکا در زمان سفرم معادل ۵۶۰ کولون بود. فرودگاه تا مرکز شهر سن خوزه ۲۰ کیلومتر راه هست که با اتوبوس ۱ ساعتی طول میکشه. بعد از ۱۵ دقیقه منتظر موندن اتوبوس اومد و با دادن ۵۰۰ کولون سوار شدم. هوا تازه داشت روشن میشد که به مرکز شهر رسیدم. تا هاستلی که انتخاب کرده بودم پیاده حدود ۴۰ دقیقه راه بود که تصمیم گرفتم پیاده برم چون هاستل ساعت ۸ صبح باز می کرد.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

برای سه شب اقامتم هاستل اوربانو یوسس Hostel Urbano Yoses رو انتخاب کرده بودم. قیمت هر تخت توی اتاق ۸ تخته ۱۱ دلار بود ولی هیچ شبی بیشتر از ۳ نفر توی اتاق نبودیم. نسبت به گرونی کاستاریکا قیمت مناسبی بود ضمن اینکه صبحانه هم پنکیک سرو می کرد.

صبحانه خوردم و با اینکه شب قبل نخوابیده بودم، رفتم دنبال سفارت و ویزا. پیاده تا سفارت نیکاراگوئه رفتم. میدونستم برای نیکاراگوئه نیاز به ویزا ندارم ولی میخواستم ویزاش رو بگیرم تا باهاش بتونم به بقیه کشورهای امریکای مرکزی برم. سفارت نیکاراگوئه بهم گفت مطمئن نیستند که بدون ویزا بتونم به نیکاراگوئه سفر کنم و ویزا هم به من نمیدند! خسته نباشند واقعا!

روی نقشه سفارت هندوراس رو پیدا کردم. خیلی فاصله بود و نمیشد پیاده رفت. تاکسی هم که توی کاستاریکا نمیشه سراغش رفت، خیلی گرونه. مثلا واسه یک مسافت ۱۰ دقیقه ای حداقل ۱۰ دلار باید بدی. اوبر کمی ارزونتره ولی بازم گرون میشه. حمل و نقل عمومی توی سن خوزه اتوبوس هست که کرایش حدود نیم دلاره ولی استفاده ازش اونم برای کسی که زبان اسپانیایی بلد نیست خیلی خیلی سخت و پیچیده ست. هر جوری بود با اتوبوس خودم رو رسوندم سفارت هندوراس. وقتی نوبتم شد منشی سفارت بهم گفت خانم سفیر برای یک جلسه رفته بیرون و عصر میاد. شماره دفتر سفیر رو بهم داد و گفت عصر زنگ بزنم ببینم بهم ویزا میده یا نه. فردا جمعه بود و با این اوضاع گرفتن ویزا به آخر هفته می خورد. با محدودیت زمانی که داشتم نمیتونستم ویزای هندوراس رو بگیرم و قیدش رو زدم.

بعد از سفارت یک سیم کارت و پکیج ۱۵۰ مگابایت اینترنت از کمپانی مویستار به قیمت حدود ۳ دلار خریدم. اینقدر خسته و کم خواب بودم که حس کردم دارم مریض میشم. خودم رو رسوندم به هاستل و خوابیدم. فکر می کردم فردا صبحش بیدار بشم ولی خوشبختانه ۷ عصر بیدار شدم. شال و کلاه کردم که برم سینما. یک ماه قبل توی گروه کوچ سرفینگ سن خوزه سوالی پرسیده بودم و یک دختر ایرانی به اسم رویا بهم پیام داده بود. رویا یک کارگردان جوانه و سال ها بود با خانوادش به کاستاریکا مهاجرت کرده بود. از اتفاق اون روز یک مجموعه فیلم مستند توی یکی از سینماهای سن خوزه به نمایش در میومد که فیلم رویا هم جزوش بود.

ساعت ۸ شب نمایش شروع شد و اولین فیلم هم فیلم رویا به اسم هیچ چیز و هیچکس یا نادا نی نادیه Nada Ni Nadie بود. هیچ چیز و هیچ کس دو زبانه فارسی و اسپانیایی بود. جالب بود رفتی توی یک سینما اونور دنیا و یک فیلم به زبان فارسی پخش بشه. ماجرای فیلم ترکیبی از زندگی یک مادر و دختر کوبایی و همینطور تجربه شخصی رویا و برادرش که توی اقیانوس غرق شده بود. فیلم برای من بسیار بسیار غم انگیز بود و اینقدر من رو تحت تاثیر قرار داد که تا لحظه خروج از کاستاریکا بغض گلوم رو گرفته بود.

روز دوم؛ آبشار با دوستان جدید

صبح که از خواب بیدار شدم قصد داشتم گشتی توی شهر سن خوزه بزنم. موقع صبحانه خوردن کنار یک پسر هلندی نشستم و مشغول صحبت شدیم. ازش پرسیدم برنامه امروزت چیه؟ گفت تا نیم ساعت دیگه ماشینی که کرایه کردیم رو میارن اینجا و با دوست دخترم به یکی از آبشارهای زیبای کاستاریکا میریم. بدون معطلی گفتم منم بیام؟ با روی خوش گفت چرا که نه، هم بیشتر خوش میگذره و هم هزینه هامون کمتر میشه.

ساعت ۹ صبح نماینده کمپانی کرایه ماشین دم در هاستل بود. امضای قرارداد و پرداخت که توسط لارس انجام شد نیم ساعت طول کشید. کرایه یک روز ماشین ۴۵ دلار و هزینه بنزین رفت و برگشتمون هم ۱۱ دلار شد. از شهر و جاده اتوبان که خارج شدیم مسیر خیلی دوست داشتنی شد و چهره واقعی کاستاریکا رو دیدیم. کوهستان های سر سبز، مزارع قهوه و موز و حرکت توی جاده های مارپیچ مه گرفته هر سه نفرمون رو سرحال کرده بود. با چند بار ایستادن توی مسیر نهایتا بعد از ۳ ساعت به ورودی آبشار رسیدیم.

ورودی منطقه آبشار گاو یا کاتاراتا دِل تورو (Catarata Del Toro) چهارده دلار بود. محوطه ورودی که بار رستوران بود پر بود از پرنده های رنگارنگ که از جنگل های اطراف برای غذا خوردن اونجا اومده بودند. از توی باغ جلوی رستوران، آبشار و ابهتش دیده میشد ولی برای نزدیک شدن ۴۰ دقیقه به سمت ته دره پیاده روی کردیم.

آب آبشار و حوضچه پایینش اسیدی بود و توصیه شده بود توش شنا نکنیم. همون پوره های آب که توی فضا بود هم باعث سوزش چشم میشد. علت اسیدی بودن به دلیل فعالیت های آتشفشانی بود. بجز ما سه تا فقط یک زوج دیگه اونجا بودند و میشد از صدای طبیعت نهایت لذت رو برد. ناهاری که با خودمون برده بودیم رو کنار حوضچه آبشار خوردیم و سر بالایی به سمت ماشین که نفس گیر بود طی کردیم.

توی مسیر بازگشت یکی دو بار دیگه توقف کردیم و عصر به ترافیک سنگین سن خوزه و اطرافش خوردیم. نهایتا ۵:۳۰ عصر در حالیکه باک ماشین رو پر کردیم (طبق قرارداد) به هاستل رسیدیم.

روز سوم؛ گشت در سن خوزه پایتخت کاستاریکا

روز شنبه بود و بانک ها دیر باز می کردند. به یک مرکز خرید رفتم که بهم گفته شده بود بانک روز شنبه هم باز میکنه ولی صف جلوی بانک خیلی شلوغ بود. قصد داشتم چند تا اسکناس پول تا نخورده از بانک بگیرم. توی یکی از راهروهای مرکز خرید تعدادی فروشنده اسکناس و سکه قدیمی بودند که خوشبختانه پول نو هم داشتند. چیزی که برام جالب بود یکیشون اسکناس ۱۰۰ تومانی تا نخورده هم داشت که حدود ۱.۵ دلار میفروخت.

بقیه روز رو به قدم زدن توی مرکز قدیمی شهر که پر از جنب و جوش بود و تعداد زیادی بازارچه محلی داشت گذروندم. شهر سن خوزه جذابیت چندانی نداره ولی از اونجایی که حتی روز شنبه هم زنده بود، پرسه زدن بین مردم و گوش دادن به موسیقی که توی پارک های مختلف شهر اجرا میشد بهم اجازه نمیداد به هاستل برگردم.

غذای معمول کاستاریکایی که همه جا میشه پیدا کرد مرغ سرخ شده، برنج کنارش موز سرخ شده یا همون پلانتین بعلاوه لوبیا سیاه هست. انواع و اقسام فست فودهای امریکایی هم توی سن خوزه پیدا میشه که ظاهرا با سلیقه ایرانی ها سازگاره.

صبح روز چهارم با اوبر ۵ دلاری مسافت کوتاه هاستل تا ترمینال اتوبوسرانی مرکز شهر رو رفتم و اونجا سوار اتوبوسی شدم که به فرودگاه می رفت.

هزینه های سفر ۳ روزه من در کاستاریکا حدود ۱۰۰ دلار شد. قیمت بلیط های هواپیما رو هم که اول سفرنامه توضیح دادم.

پرواز من با کوپا ایر از سن خوزه به پاناما بود.

تاریخ سفر: پاییز ۱۳۹۶

مطلب بعدی

سفرنامه هائیتی، یکی از خاص ترین کشورهای دنیا

مطلب قبلی

سفرنامه پاناما و کانال معروفش