سفرنامه چین؛ کوهستان جانگ جیا جیه یا کوهستان آواتار و غار اژدهای زرد

از وقتی فیلم علمی تخیلی آواتار در سال ۲۰۰۹ رو دیدم و فهمیدم کوهستانی در چین الهام بخش صحنه های زیبای این فیلم بوده، آرزو داشتم بتونم این کوهستان رو از نزدیک ببینم. کوهستان جانگ جیاجیه (Zhangjiajie) در استان هونان (Hunan) چین یکی از چندین کوهستان زیبای این قسمت از چین هست و شاید زیباترینش. صخره های عمودی منفرد و پوشیده از درخت دقیقا یادآور کوهستان پندورا توی فیلم آواتار هست. بعد از نمایش عمومی این فیلم، اینجا به کوهستان آواتار هم معروف شد و تعداد بازدیدکنندگانش بسیار بیشتر از قبل شده.کوهستان خیلی مواقع پوشیده از ابر و مه هست که حالت رازآلودی بهش میده. کوهستان آواتار در سال ۱۹۹۲ در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

شهر جانگ جیاجیه هم ایستگاه قطار داره و هم یک فرودگاه کوچک. از شهر شیان تا جانگ جیاجیه با قطار ۱۶ ساعت طول می کشید و قیمت بلیط سافت اسلیپر (تخت راحت) هم ۵۶ دلار بود. وقتی یک پرواز با قیمت ۵۳ دلار پیدا کردم فوری خریدمش. مشکل اصلی این بود که ساعت ۱۱ شب می رسیدم فرودگاه. خود شهر جانگ جیاجیه تا ورودی کوهستان ۶۰ کیلومتر فاصله داره و من تصمیم داشتم توی شهر کوچک وولینگ یوان (Wulingyuan) چسبیده به ورودی پارک ملی آواتار اقامت داشته باشم. هاستل پیک کَپ (Peakcap) که رزرو کرده بودم پیشنهاد کرده بود تاکسی با قیمت ۱۵۰ یوان برام بفرسته که من قبول نکرده بودم. توی پرواز سعی کردم کسی رو پیدا کنم که بخواد این مسیر رو بره ولی تقریبا همه تور رزرو کرده بودند که ماشین میومد دنبالشون. یک زوج چینی که چون خانمه معلم زبان انگلیسی بود میتونست به سختی انگلیسی صحبت کنه بهم گفتند وقتی رسیدیم فرودگاه کمکت می کنیم. با اینکه اونها باری نداشتند نیم ساعت منتظر موندند تا بار من بیاد و بعد از رانندشون درخواست کردند من رو هم ببره. با ۸۰ یوان با راننده به توافق رسیدیم. ساعت ۱ صبح رسیدم هاستل و کوین صاحب هاستل که معلوم بود اصلا خوشحال نیست این موقع شب مسافر براش میاد بعد از تحویل تختم و دریافت مبلغ ۱۳۵ یوان برای سه شب، درب هاستل رو بست و رفت.

صبح زود بیدار شدم. میخواستم ساعت ۷ صبح که درب پارک ملی جانگ جیاجیه باز میشه وارد بشم و حداکثر استفاده رو از وقتم داشته باشم. یک نقشه به قیمت ۵ یوان از کوین خریدم و جاهایی که توی دو روز میتونستم ببینم رو ازش پرسیدم. تازه فهمیده بودم ۲ روز برای دیدن قسمت های مختلف کوهستان زمان کمی بود، خصوصا که بدشانسی هم آوردم و تقریبا همه این دو روز هوا مه آلود و ابری و نیمه بارانی بود. از هاستل تا درب ورودی ۵ دقیقه پیاده راه بود. قیمت بلیط ورودی ۲۴۸ یوان بود و فقط برای دانشجوهای زیر ۲۳ سال تخفیف داشتند. با این بلیط به مدت چهار روز میشد وارد کوهستان شد. همون اول هم اثر انگشتت رو میگیرن که نتونی بلیط رو به کس دیگه ای بفروشی.

داخل کوهستان جاده هایی درست کردن که با اتوبوس های مجانی بازدیدکنندگان رو بین قسمت های مختلف جا به جا می کنه. البته همه ی جاده ها به هم متصل نیستند. برای قسمت هایی که به هم متصل نیستن یا باید از تله کابین و آسانسورهای ۱۰۰ یوانی استفاده کرد و یا پله نوردی! روز اول ۲۱ کیلومتر و روز دوم ۱۹ کیلومتر پله نوردی کردم طوریکه دیگه پاهام رو حس نمی کردم. ماساژورهای پا که همه جای شهر بودند فقط قدری از درد پاهام رو کم می کرد.

روز اول با وسلی آمریکایی و سرگی روسی همراه شدم که هر دوشون زبان چینی بلد بودند. وسلی می گفت راهنماهای توی پارک حتی به زبان چینی هم خیلی بد و گمراه کننده هستند. به کمک جی پی اس من و زبان چینی این دو نفر به هر زحمتی بود تونستیم مکان هایی که قصد بازدیدش داشتیم رو پیدا کنیم. روز دوم بطور کامل تنها بودم ولی باز هم به کمک نقشه و جی پی اس میشد مسیر رو پیدا کرد و خوشحال بودم پولم رو بابت راهنما تلف نکرده بودم.

فکر میکنم با توضیح دادن راجع به مناظر پارک ملی جانگ جیا جیه نمیشه زیبایی اونجا رو بخوبی توصیف کرد و این کوهستان رو باید از نزدیک دید. متاسفانه عکس ها هم بدلیل مه آلود بودن نمیتونه کمک چندانی برای به تصویر کشیدن این مناظر بکنه. البته من سعی کردم بهترین عکس هام رو انتخاب کنم. به خودم قول دادم به شما هم قول میدم باز هم کوهستان آواتار رو ببینم و این بار وقت بیشتری براش در نظر بگیرم.

غار اژدهای زرد

روز سوم فقط یک نصف روز وقت داشتم. این روز آخر رو برای غار اژدهای زرد گذاشته بودم. غار خیلی به وولینگ یوان نزدیک بود. بلیط ورودی ۱۰۰ یوانی از نظر من خیلی گرون بود ولی دیگه تا اینجا اومده بودم. ورودی غار یک صف خیلی طولانی داشت. از اونجایی که هیچ کس حتی راهنماها انگلیسی بلد نبودند سرم رو انداختم پایین و رفتم داخل غار. چینی ها مدعی هستند این بزرگترین غار آسیاست! طول ۷ کیلومتریش که خیلی بزرگ نیست ولی تالارهاش خیلی خیلی بزرگند و یکیش ۴ هزار متر مربع مساحت داره! تا سال ۱۹۸۳ که ارتش رفت داخل غار مردم محلی جرات وارد شدن به غار رو نداشتند چون اعتقاد داشتند اینجا خانه اژدهای زرده.

قندیل های غار هم خیلی بلندند و ارتفاع تعدادیشون به ۲۰ متر هم میرسه. داخل غار با رنگ های زرد، آبی، قرمز، بنفش و سبز نورپردازی شده که نشان دهنده اوج بی سلیقگی چینی هاست. یاد کودکستان افتادم. قسمتی از مسیر رو میشد با قایق هایی که داخل رودخانه غار بودند طی کرد. احساس کردم دارم گم میشم و ممکنه به پروازم نرسم! موفق شدم یک راهنما که کمی انگلیسی بلد بود پیدا کنم و مشکلم رو بهش بگم. گفت دنبال گروه من بیا. یک گروه ۲۰ نفری داشت که آخر غار از شکلات و اسکناسی که بهم دادند فهمیدم کره ای هستند. راهنما بخاطر من با چنان سرعتی غار رو به این بیچاره ها نشون میداد که من شرمنده شدم. از دست مسوولین غار حسابی شاکی بودم که ۱۰۰ یوان بلیط ورودی میفروشن و راهنمای درست و حسابی ندارند. غارهای بکر ایران شاید به این بزرگی نباشند ولی خیلی خیلی زیباتر هستند. توصیه ای برای دیدن غار اژدهای زرد ندارم.

اگر گذرتون به استان هونان چین افتاد ۴ روز برای کوهستان آواتار وقت بگذارید و یک روز هم برای کوهستان تیانمن (Tianmen) که توی برنامه من نبود. بهترین فصل برای دیدن کوهستان آواتار فصل پاییزه که هم از دریای ابر خیلی خبری نیست و هم خیلی شلوغ نیست.

تاریخ سفر: بهار ۱۳۹۵

مطلب بعدی

سفرنامه چین؛ شهر گویی لین و رودخانه لی

مطلب قبلی

سفرنامه چین؛ شهر شیان و لشکر سربازهای سفالین