سفرنامه بلیز؛ کشوری انگلیسی زبان در آمریکای لاتین

در ادامه سفر آمریکای مرکزی و کارائیب و پس از دیدن کشورهای هائیتی، جمهوری دومینیکن، کاستاریکا، پاناما، نیکاراگوئه، هندوراس، السالوادور و گواتمالا به بلیز رسیدم. بلیز با بقیه کشورهای امریکای مرکزی متفاوته چون بعد از اسپانیایی ها به دست انگلیسی ها افتاد و تازه سال 1981 تونست استقلال خودش رو بدست بیاره.

سفرنامه بلیز شامل داستان و تصاویر سفر سه روزه من به این کشور کوچک و زیباست.

ویزای بلیز

ما ایرانی ها برای سفر به بلیز باید از قبل ویزای بلیز رو بگیریم. از اونجایی که بلیز در ایران سفارت نداره، برای گرفتن ویزا باید به سفارتش در امارات بریم و درخواست بدیم.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

دارندگان پاسپورت ایرانی اگر ویزای معتبر شینگن یا ویزای معتبر مولتی کانادا داشته باشند میتونند تا حداکثر ۹۰ روز بدون نیاز به ویزا به بلیز سفر کنند. من هم از این معافیت استفاده کردم.

ایرانی هایی که ویزای معتبر امریکا داشته باشند میتونند موقع ورود به بلیط ویزا دریافت کنند اما معافیت شامل اون ها نمیشه.

مختصری در مورد بلیز

کشور بلیز با مساحت 23 هزار کیلومتر مربع هم اندازه استان بوشهر هست و دومین کشور کوچک امریکای مرکزی به حساب میاد. گواتمالا و مکزیک دو همسایه بلیز هستند و از شرق به آب های دریای کارائیب میرسه. بلیز سال ها مستعمره بریتانیا بود و هندوراس بریتانیا نامیده میشد تا نهایتا در سال 1981 تونست به سختی مستقل بشه.

با چهارصد هزار نفر کم جمعیت ترین کشور امریکای مرکزی هست. همه مردم علاوه بر زبان رسمی کشور که انگلیسی هست، میتونند اسپانیایی هم صحبت کنند.

پایتخت بلیز قبلا شهر بلیز سیتی بود اما بعد از اینکه یکبار در طوفان بشدت آسیب دید تصمیم گرفتند پایتخت رو به یک شهر کوچک دور از دریا یعنی بلموپان منتقل کنند.

بلیز پوشیده از جنگل های استوایی و بارانی هست و جاذبه های اصلی اون جزایرش در دریای کارائیب، طبیعت و حیات وحش زیبا و آثار باستانی تمدن مایاها هست.

روز اول؛ عبور از مرز زمینی، بلیز سیتی و سفر دریایی به جزیره کی کاکِر

ساعت ۷:۳۰ صبح به مرز زمینی متفاوت ترین کشور آمریکای مرکزی یعنی کشور بلیز Belize رسیدم. در حالی که داشتم فرم ورود به کشور بلیز رو پر می کردم توی صف ایستادم.

پلیس مرزبانی بلیز کمی پاسپورتم رو بالا و پایین کرد و گفت باید سوپروایزرم تصمیم بگیره و اون هم بیست دقیقه دیگه میاد. بیست دقیقه ای که نزدیک ۱ ساعت شد.

راننده اتوبوسی که از شهر فلورس گواتمالا تا بلیز سیتی Belize City من رو میبرد اومد و گفت نمیتونه برای من صبر کنه و رفت. دو نفر که برای اداره گردشگری بلیز کار می کردند مدارکم رو چک کردند و گفتند مشکلی برای ورود نداری و احتمال زیاد خانم رئیس که بیاد همه چی حل میشه. فقط رزرو هتلم رو پرینت نکرده بودم که اون رو هم با ته مانده اینترنت سیم کارت گواتمالا براشون ایمیل کردم و پرینتش کردند.

توی این مدت مشغول تماشای بچه های مدرسه ای بودم که در حال عبور از مرز بودند. کشور بلیز مستعمره بریتانیا بوده و زبان رسمیش انگلیسی هست. در واقع همه کشورهای آمریکای مرکزی اسپانیایی زبان هستند بجز بلیز. به خاطر همین خیلی از خانواده های گواتمالایی بچه هاشون رو به مدرسه های بلیز می فرستند که به زبان انگلیسی تحصیل کنند و آینده بهتری داشته باشند. روزانه حدود ۱۰۰۰ دانش آموز از این مرز عبور می کنند.

خانم سوپروایزر بالاخره اومد و با چند تا سوال و بررسی همه مدارک من که شامل رزرو هتل و بلیط هام برای ادامه سفر و بیمه میشد نهایتا از همه چی یک کپی گرفت و مجوز ورود ۳۰ روزه من به کشور بلیز رو صادر کرد.

توی این مدت مرد تپل و مهربون اداره گردشگری با شرکت اتوبوسرانی تماس گرفته بود و هماهنگ کرده بود من با اتوبوس بعدی همون شرکت که ۱۰:۳۰ به مرز میرسید تا مقصدم برم. فقط تاکید کرد جلوی راننده های تاکسی بلیزی آفتابی نشم چون ممکنه متوجه بشند و برای اتوبوسی که مسافر لب مرز سوار کرده دردسر درست کنند.

واحد پول بلیز دلار بلیز هست که هر دلار امریکا ۲ دلار بلیز میشه. جالبه که روی اسکناس های دلار بلیز تصویر ملکه انگلستان نقش بسته و ظاهرا هنوز وابستگی خودش به انگلیس رو داره. بلیز یکی از کشورهایی هست که پولشویی توش زیاد انجام میشه و این یکی از منابع درامد کشور هست.

اتوبوس جدید که اون هم مثل اتوبوس اول حدود ۱۰ تا مسافر داشت ساعت ۱۱ از مرز حرکت کرد. خیلی زود از شهر سان ایگناسیو San Ignacio عبور کردیم. شهری که برای غار ای تی ام ATM Cave محل توقف خیلی از توریست هاست. یک دختر سوئیسی توی هتل در جنگل های گواتمالا بهم اصرار کرده بود که میری بلیز حتما باید این غار رو ببینی ولی از نظرم اونقدرها هم جذاب نبود. غارهای آبی خیلی زیبا توی ایران داریم که ورودیش رایگانه و مجبور نیستی ۹۰ دلار آمریکا ورودیش رو بدی! از شهر بلموپان Belmopan پایتخت کوچولوی بلیز هم عبور کردیم و نهایتا ساعت ۱ بعد از ظهر مسافرها رو جلوی اسکله بلیزسیتی Belize City که مقصد همه مسافرها بود پیاده کرد. بلیزسیتی که بزرگترین و در عین حال ناامن ترین شهر کشور بلیز هست جاذبه چندانی نداره و توریست ها تمایلی برای موندن اونجا ندارند.

خودم رو به بلیط فروشی رسوندم و بلیط یک طرفه برای جزیره کِی کاکِر Caye Caulker به قیمت ۳۶ دلار بلیز خریدم. تقریبا هر ۱ ساعت یک اتوبوس دریایی این مسیر رو میره. ساعت حرکت ۱۳:۳۰ دقیقه بود و توی فرصت کمی که داشتم از یک پسر بنگلادشی که مسلمان بودنش باعث شد خیلی زود به هم اعتماد کنیم یک عینک آفتابی به قیمت ۱۰ دلار بلیز خریدم.

اتوبوس دریایی پر مسافر بود و حدود ۱ ساعتی طول کشید تا به جزیره کی کاکر برسه.

جزیره کی کاکر خیلی کوچکه و شبیه یک روستا میمونه. هیچ ماشینی توی جزیره نیست و حمل و نقل توی کوچه های خاکی جزیره با گلف کارت انجام میشه. البته همه جای جزیره به راحتی با پیاده روی قابل دسترسی هست.

جزیره دو تا هاستل خوب داره که من هاستل تراولرز پالم بکپکر Travelers Palm Backpackers Hostel رو انتخاب کردم. اتاق هاش هشت تخته بود و قیمت هاش ۲۰ و ۲۵ دلار بلیز (بستگی به اینکه اتاق کولر داشته باشه یا پنکه) برا ی هر شب بود. هاستل توسط یک پسر بلیزی و دوست دختر انگلیسیش اداره میشد و همه چیزش خوب بود بجز اینترنت افتضاحش.

مشغول گشت زدن توی جزیره شدم. دو سه تا سوپرمارکت کوچک توی جزیره بود که همش توسط چینی ها اداره میشد. چندتا از رستوران های جزیره هم صاحب چینی داشتند و کلا حضورشون خیلی پر رنگ بود. یک ناهار ساده خوردم و در جستجوی تور، نهایتا تور اسنورکلینگ کمپانی ای زی بویز E-Z boys رو به قیمت ۱۵۰ دلار بلیز ثبت نام کردم. ۲۰ دلار از بقیه تورها گرونتر بود ولی مدتش بیشتر بود و بعد از غروب آفتاب برمی گشتند به جزیره.

خودم رو رسوندم به ساحل شرقی و منتظر قایق های شاتل کوکو کینگ بار Koko King bar شدم. این بار توی قسمت شمالی جزیره هست، فقط با قایق میشه بهش دسترسی داشت و بهترین جای جزیره برای دیدن غروب آفتاب هست. حدود ۷۰ سال قبل بر اثر یک طوفان بزرگ جزیره کی کاکر به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد.

بعد از غروب به قسمت جنوبی که مسکونی هست برگشتم و روی پشت بام هاستل با بقیه مسافرها هم صحبت شدم. توی خود جزیره کار زیادی برای انجام دادن نیست و از اون جاهایی هست که فقط باید استراحت کرد یا به قول خودشون لید بک Laid-back Caribbean island هست.

روز دوم؛ شنا با سفره ماهی و کوسه ها

بعد از خوردن صبحانه که شامل تخم مرغ و سیب زمینی بود که شب قبل پخته بودم، رفتم به دفتر آژانس ای زی بویز و بعد از اینکه فهمیدم هوا خوبه و تور امروز برگزار میشه، هزینه اون رو کامل پرداخت کردم. حدود ۲۰ نفر توی تور شرکت کرده بودند که همشون بجز من از اروپا و امریکای شمالی بودند. سفر با یک قایق بادبانی خوب انجام میشد. ۳ نفر از ای زی بویز باهامون همراه شدند که علاوه بر همراهیمون توی آب، پذیرایی و همینطور هدایت قایق رو هم بر عهده داشتند. ساعت ۱۰:۳۰ سوار قایق شدیم و مستر هری توضیحات لازم و موارد ایمنی رو توی ۱۵ دقیقه برامون گفت. همه شرکت کنندگان خنده رو بودند و نشون از یک روز خوب میداد.

در همون اول سفر پرنده های زیادی دنبال کشتی راه افتاده بودند. یک ظرف پر از ساردین روی عرشه بود که میتونستیم ماهی ها رو بالا بگیریم و پرنده ها از دستمون قاپ بزنند.

اولین توقفمون محلی بود که شانس دیدن گاوهای دریایی Manatee زیاد بود. توی آب پریدم و بعد از ۱۰ دقیقه جستجو تونستیم یک مادر و فرزند که در حال چریدن کف دریا بودند ببینیم. تا حالا گاو دریایی ندیده بودم و خیلی بهم چسبید. جثه گاوهای دریایی کمی شبیه شیر دریایی هست، بزرگترند و بر خلاف شیرهای دریایی گیاهخوار هستند.

توقف بعدی باغ مرجان Coral garden بود. نیم ساعتی بالای سر جنگلی از مرجان و ماهی های رنگارنگ بینشون شنا کردیم.

قسمت بعدی که به نظر من بهترین بخش تور بود، توی محلی به اسم کوچه کوسه و سفره ماهی Shark Ray Alley شنا کردیم. راهنمای تور شروع کرد به ریختن ماهی توی آب و تعداد زیادی کوسه پرستار قهوه ای، سفره ماهی و ماهی باراکودا دور قایق جمع شدند. بعد همه پریدیم توی آب و بین کوسه ها و سفره ماهی ها شنا کردیم. قبلا با کوسه ها شنا کرده بودم ولی اینکه بین این همه کوسه باشی تجربه بی نظیری بود. این کوسه ها گوشت خوار هستند و ممکنه به انسان هم حمله کنند ولی توی این منطقه تا حالا به انسان حمله نکردند.

بعد از کلی شنا و هیجان سوار کشتی شدیم و ناهار خوردیم و به سمت آخرین قسمت اسنورکلینگ حرکت کردیم. توی مسیر یک لاکپشت بسیار بزرگ دیدیم و برای شنا باهاش توقف داشتیم.

نهایتا به پارک ملی دریایی هول چان Hol Chan رسیدیم. ورودی این قسمت ۱۵ دلار بلیز هست که توی هزینه تور دیده شده بود. این منطقه بسیار محافظت شده هست و همه افراد باید به همراه راهنما شنا کنند. به دو گروه تقسیم شدیم و هر گروه با یک راهنما وارد آب شدند. حدود یک ساعتی دنبال راهنما داخل آب شنا می کردیم و بعد از اشاره راهنما به موجود یا مرجانی توی آب، بالا میومد و در موردش توضیح می داد.

کل مرجان هایی که دیدیم بخشی از دیواره مرجانی بلیز هست که خودش زیرمجموعه دیواره مرجانی مزو امریکن Mesoamerican Barrier reef میشه که با ۹۰۰ کیلومتر طول از مکزیک تا هندوراس امتداد پیدا کرده و بعد از دیواره بزرگ مرجانی استرالیا، دومین دیواره مرجانی بزرگ دنیاست.

وقتی به کشتی برگشتیم کاپیتان هری بادبان ها رو باز کرد و سه ساعت آخر رو خیلی آهسته روی دریا و به سمت جزیره شناور بودیم. عصرانه خوراک سویچه Ceviche لابستر به همراه چیپس موز خوردیم. سویچه که توی آمریکای لاتین و بویژه پرو و اکوادور خیلی طرفدار داره ترکیبی از غذاهای دریایی خام هست. من غذای خام دوست ندارم ولی سویچه واقعا خوشمزه هست.

بعد از دیدن غروب خورشید و عبور از کنار جنگل های مانگرو (جنگل دریایی حرا) از اسپلیت Split یعنی همون جایی که جزیره کی کاکر دو نیم شده عبور کردیم و در اسکله پهلو گرفتیم. اکثر مسافرها تا نیمه شب توی کشتی موندند و یک پارتی کوچولو برگزار کردند. من خسته بودم و به هاستل رفتم تا استراحت کنم.

تورهای زیادی از جزیره کی کاکر برگزار میشه که انتخاب من این بود. یکی از مسافرهای هاستل تور شکار ماهی و لابستر با نیزه رفته بود و خیلی راضی بود. یکی دیگه از تورهای جزیره دیدن حفره آبی Blue Hole هست که یکی از معروف ترین جاذبه های بلیز محسوب میشه. تور اسنورکلینگ و غواصی در حفره آبی ۲۳۰ دلار بلیز بود که البته دیدن بلو هول از پایین لطف چندانی نداره. این حفره که با ساحل اصلی بلیز ۷۰ کیلومتر فاصله داره، حدود ۳۰۰ متر قطر و ۱۲۴ متر عمق داره و بصورت یک دایره آبی وسط دریای سبز دیده میشه. بهترین روش برای دیدن حفره آبی پرواز و از بالا هست. قیمت پروازها هم از ۳۵۰ دلار بلیز به بالا هست که به نظرم خیلی گرون بود و تصمیم گرفتم نرم.

این روز یکی از بهترین روزهای سفرم در آمریکای مرکزی بود.

روز سوم؛ شهرک سن پدرو

تصمیم داشتم برای روز اخر اقامتم در بلیز به شهر کوچک سن پدرو San Pedro در جزیره کی امبرگریس Ambergris Caye که در شمال بلیز قرار داره برم. رفتم اسکله و بلیط اتوبوس دریایی به مقصد سن پدرو رو به قیمت ۱۹ دلار بلیز خریدم. ساعت ۸:۴۵ سروقت حرکت کرد و نیم ساعت بعد به سن پدرو رسید.

رفتم به هاستل سند بار Sand Bar Beachfront و یک تخت توی اتاق ۱۴ تخته به قیمت ۳۳ دلار بلیز گرفتم. البته بهم گفت که تخت من ساعت ۱ ظهر آماده میشه.

کمی توی سن پدرو که شهریت بیشتری نسبت به کی کاکر داشت قدم زدم. بانک رفتم و اسکناس های نو ازشون گرفتم. میدان هنر یا همون بازارچه صنایع دستی رو دیدم و ناهار جوجه سرخ شده خوردم. بلیط کشتی به چتومال مکزیک به قیمت ۱۰۰ دلار بلیز رو برای فردا خریدم، به هاستل برگشتم و تختم رو تحویل گرفتم. استراحتی کردم با اینترنت نسبتا خوب هاستل سندبار برای ادامه سفرم کمی برنامه ریزی کردم.

عصر در امتداد ساحل که پر از نخل های زیبا بود به سمت شمال قدم زدم و غروب زیبا رو تماشا کردم. آب های ساحلی سن پدرو پر از جلبک و علف دریایی شبیه همونجایی که گاوهای دریایی چرا می کردند بود.

بعد از خرید شام از یک دستفروش که پلو لوبیا و استیک به قیمت ۱۰ دلار بلیز بود، به هاستل برگشتم.

شب تخت بالاسریم طوری خر و پف می کرد که انگار یک قطار داشت از اونجا عبور می کرد. به شیوه نه چندان دوستانه با هم کنار اومدیم تا من هم بتونم کمی بخوابم.

صبح زود بیدار شدم، وسایلم رو جمع کردم و پیاده مسیر ۱۰ دقیقه ای تا اسکله رو رفتم. بلیط مسافرها توسط کارمندای شرکت تاکسی دریایی بلیز کنترل شد، بعد ۴۰ دلار بلیز عوارض خروج از هر مسافر دریافت شد و نهایتا پلیس مرزبانی دریایی بلیز مهر خروج رو توی پاسپورتم زد و سوار اتوبوس دریایی شدم. ساعت ۸:۴۵ دقیقه کشتی حرکت کرد و حدود ۲ ساعت بعد به چتومال مکزیک رسیدم. این اولین باری بود که از یک مرز دریایی عبور می کردم.

هزینه های سفر ۳ روزه من به کشور بلیز شامل موارد زیر میشه:

• حمل و نقل: ۵۵ دلار بلیز
• غذا و نوشیدنی: ۵۶ دلار بلیز
• تور اسنورکلینگ: ۱۵۰ دلار بلیز
• سه شب اقامت: ۸۳ دلار بلیز

کلیه هزینه های من ۳۴۴ دلار بلیز معادل ۱۷۲ دلار امریکا شد. علاوه بر این ۲۰ دلار هزینه اتوبوس ورود به بلیز، ۵۰ دلار هزینه خروج از بلیز و ۲۰ دلار هم عوارض خروج از بلیز شد.

با اینستاگرام در سفرها همراه من باشید. @safarnevesht

پیدا کردن پرواز از ایران به بلیز کمی دردسر داره و با چندین توقف میشه پروازهایی از ۱۸۰۰ دلار به بالا پیدا کرد. البته اکثر این پروازها نیاز به ویزای ترانزیت شینگن دارند. بنابراین داشتن ویزای شینگن هم برای پرواز و هم برای ورود به بلیز میتونه کمک زیادی بکنه.

تاریخ سفر: پاییز ۱۳۹۶

مطلب بعدی

سفرنامه گواتمالا

مطلب قبلی

راهنمای سفر، ویزا و سفرنامه مکزیک سرزمین رنگارنگ اهرام و مایاها