راهنمای سفر به استرالیا بخش دوم: حمل و نقل، غذا، محل اقامت و اینترنت

کرایه ماشین و حمل و نقل در استرالیا

سیستم حمل و نقل در استرالیا با داشتن شبکه ای از اتوبوس ها، قطار و پروازهای ارزان قیمت نسبتا خوبه ولی توصیه من برای سفر استرالیا کرایه ماشین هست. به جرات میگم شاید بیست درصد مکان هایی که توی استرالیا دیدم رو با استفاده از حمل و نقل عمومی و توی این مدت محدود نمی تونستم ببینم. تا دلتون بخواد توی استرالیا کمپانی کرایه ماشین هست که انواع ماشین و کمپرون (campervan) رو با قیمت هایی که از ۲۵ دلار استرالیا شروع میشه اجاره میدهند. اگر کمپرون نگیرید و ماشین داشته باشید، هر شب باید به فکر محلی برای خوابتون باشید (هتل، هاستل، ایربی ان بی …) یا خیلی ساده تر یک چادر مسافرتی با خودتون ببرید. کمپرون ها مدل های مختلفی دارند و از یک ون کوچک با امکان اقامت دو نفر تا ماشین های بزرگی که داخلش امکاناتی نظیر اجاق و یخچال و حمام داره و تا ۶ تا تخت هم دارند.

این یکی از سایت هایی هست که قیمت کمپانی های مختلف رو میشه با هم مقایسه کرد: drivenow.com.au توجه داشته باشید که می تونید ماشین یا کمپرون رو در شهری تحویل بگیرید و در شهر دیگری تحویل بدید. بعضی از کمپانی های کرایه ماشین برای این کار مبلغ اضافه ای دریافت می کنند. کمپانی های خوب علاوه بر اینکه قیمت هاشون بیشتره معمولا از چندین ماه قبل ماشین هاشون کامل رزرو میشه.

خیلی از توریست های غربی که با ویزای کار و تعطیلات به استرالیا میاند و یک سال اونجا میمونند اقدام به خرید ماشین می کنند. با محاسبات من و پرس و جویی که کردم اگر مدت سفر شما بیش از یک ماه باشه خرید ماشین یا ون می تونه گزینه منطقی باشه.

یک روش دیگه برای حمل و نقل در استرالیا استفاده از گزینه ریلوکیشن (Relocation) هست که تعدادی از کمپانی های کرایه ماشین ارائه می کنند. این کمپانی ها برای برگرداندن ماشین ها و کمپرون هاشون به مبدا اون ها رو به صورت رایگان و حتی همراه با بنزین اجاره می دهند با این شرط که شما ماشین رو از نقطه ۱ تحویل بگیرید و اونرو در یک فرصت محدود در نقطه ۲ تحویل بدهید. در این روش شما فرصت زیادی برای لذت بردن از جاذبه های مسیر ندارید ولی در عوض بصورت رایگان یک مسیر رو طی می کنید.

ماشینی که ما کرایه کردیم یک ون مدل ۲۰۰۵ با قابلیت خوابیدن دو نفر در عقبش بود. عقب ون تبدیل میشد به یک تخت دو نفره به ابعاد ۱۹۰ در ۱۴۰ سانتیمتر که برای خوابیدن دو نفر خوب بود. یک یخچال ۱۵ لیتری، اجاق گاز متحرک، لوازم پخت و پز، ملحفه و بالش و صندلی و میز از دیگر امکانات ماشین بود. قیمت اجاره ون روزانه ۴۹ دلار استرالیا بود.

ماشین رو از شهر ملبورن تحویل گرفتیم و ۲۱ روز بعد و پس از طی ۷۰۰۰ کیلومتر در شهر کرنز تحویل دادیم. کمپانی اسپیس شیپ برای بیش از بیست روز کرایه مبلغ جابجایی رو حذف میکنه. سوخت ماشین بنزین بود و مصرف میانگین ماشین ما ۱۰ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر بود. ماشین رو همسفر قبلا اینترنتی رزرو کرده بود و روز تحویل ماشین مبلغ کامل رو پرداخت کردیم. ویزا کارت همسفر که ماشین رو باهاش اجاره کردیم کل حوادث رو بیمه میکرد بنابراین ما پول اضافه ای برای بیمه تکمیلی پرداخت نکردیم. ضمنا کمپانی ۳۰۰۰ دلار هم به عنوان ودیعه از کارت رابین کم کرد و در پایان برگردوند. یکی از مزیت هایی که ماشین ما داشت این بود که آرم کمپانی خیلی کوچک روی ون بود و خیلی مشخص نبود ماشین اجاره ای هست.

رانندگی در استرالیا سمت چپ هست که خودش کار رو سخت میکنه. این رو اضافه کنید به عدم تجربه من در رانندگی خارج از شهر و همینطور قوانین سرسختانه راهنمایی و رانندگی و رعایت حق تقدم ها. علائم راهنمایی و رانندگی جاده ها توی استرالیا عالیه و اگر بهشون دقت کنید میتونید رانندگی بی خطری رو داشته باشید. توی بعضی از مسیرهای طولانی در یک تابلو سوالی رو مطرح میکرد که ذهن راننده رو به چالش بکشه و ۵۰۰ متر جلوتر با یک تابلوی دیگه جوابش رو میداد. اینطوری سعی دارند از خواب آلودگی راننده جلوگیری کنند. جاده های استرالیا خیلی عریض نیستند و حداکثر سرعت در این کشور ۱۰۰ کیلومتر در ساعت هست. حتی با چند کیلومتر اضافه تر هم جریمه خواهید شد.

توقف ماشین توسط پلیس و چک کردن مدارک توی استرالیا خیلی زیاد اتفاق میفته. ماشین های پلیس هم بیشتر شبیه ماشین اسپرت هستند واسه همین تشخیصش از فاصله دور سخته.

بالاترین خطر توی جاده های استرالیا کانگروها هستند. از زمان غروب آفتاب تا صبح توصیه میشه که رانندگی نکنید چون این زمانی هست که کانگروها خیلی فعال هستند و در صورت تصادف ماشین و خودتون خیلی آسیب می بینید.

یک مورد دیگه که خیلی باید بهش توجه کرد خطوط راه آهن استرالیاست که به دفعات و به ویژه در مناطقی که زمین های کشاورزی هست از جاده عبور میکنه. تقریبا هیچ جا مانعی وجود نداره و باید به علائم راهنمایی که در این مکان ها نصب شده و حق تقدم ها توجه کرد.

رانندگی توی شهرهای بزرگ رو دست کم نگیرید، خیلی از رانندگی توی جاده سخت تره! علاوه بر سخت بودن رانندگی، دردسر پیدا کردن جای پارک هم وجود داره. توصیه من اینه که در شهرهای بزرگ ماشین رو در حاشیه شهر پارک کنید و از حمل و نقل عمومی استفاده کنید.

از اپلیکیشن های گوگل مپ و ویز برای مسیریابی استفاده کردیم. ویز محیط زیبایی نداره ولی برای استرالیا از گوگل مپ دقیق تر بود و جاده هایی رو که عوارض داشتند، مشخص میکرد.

به دلیل امنیت بسیار بالای استرالیا، هیچهایک کردن رو هم میتونید بدون هیچ دغدغه ای تجربه کنید ولی به خاطر داشته باشید مسافت ها توی استرالیا خیلی طولانی هستند و هیچهایک ممکنه وقت زیادی ازتون بگیره.

محل اقامت- هتل، هاستل، ایربی ان بی، کمپینگ

هتل ها و حتی هاستل ها توی استرلیا قیمت پایینی ندارند. هاستل توی شهرهای بزرگ از شبی سی دلار استرالیا شروع میشه. حتی وقتی ماشین داشته باشی اجازه نداری هرجایی پارک کنی و داخل ماشین بخوابی یا به اصطلاح کمپ بزنی. باید در محل هایی که مخصوص کمپینگ هست پارک و استراحت کنید. در سرتاسر استرالیا مکان های زیادی برای کمپینگ در نظر گرفته شده که فقط تعدادیشون رایگان هست.

به جز شب اول که هنوز تجربه نداشتیم و ۳۵ دلار برای پارک ماشین توی یکی از این مکان ها دادیم، بقیه شب ها توی محل های رایگان کمپینگ کردیم. موضوع خوابیدن داخل ماشین در مکان هایی غیر از مکان های تخصیص داده شده برای این کار، به طور شفاف توی قوانین استرالیا بیان نشده و هر ایالت و شهر، قانون مخصوص خودش رو داره.

چطور میشه این مکان های کمپینگ مجانی توی استرالیا رو پیدا کرد؟ همه جواب ها به اپلیکیشن ویکی کمپ استرالیا (Wikicamp Australia) ختم میشه.

این نرم افزار نه تنها برای پیدا کردن مکان کمپینگ هست بلکه جاهای توی مسیر نظير پارک ها، مکان های دیدنی، دوش آب گرم و سرد، سرویس بهداشتی و … رو هم ميشه توی این اپلیکیشن پیدا کرد.

کاربران اندروید می تونند به مدت سه هفته این اپ رو به طور مجانی استفاده کنند و کاربران آیفون باید ۷ دلار برای خریدش پرداخت کنند. استفاده از اپلیکیشن ویکی کمپ رو برای سفر استرالیا به خصوص وقتی رانندگی می کنید به شدت توصیه می کنم.

در کل ۲۳ شب اقامتمون در استرالیا، یک شب هتل، یک شب هاستل، یک شب ایربی ان بی، یک شب در خانه یک خانواده ایرانی و بقیه شب ها در ماشین خوابیدیم.

کوچ سرفینگ رو در استرالیا تجربه نکردم چون همسفرم عضو این پروژه نبود و من هم ترجیح دادم استفاده نکنم. با جستجویی که توی وبسایت کوچ سرفینگ کردم به این نتیجه رسیدم پیدا کردن میزبان در شهرهای استرالیا کار سختی نیست.

غذا در استرالیا

همه جای استرالیا حتی توی شهرهای بسیار کوچک رستوران و فست فود میشه پیدا کرد. مسلما در کشوری مثل استرالیا قیمت رستوران ها پایین نیست. فقط در مرکز شهرهای بزرگ مثل ملبورن میشه رستوران با غذاهای کامل و ارزان ۵ دلاری پیدا کرد. البته فست فودهای زنجیره ای مثل مک دونالد هم ساندویچ با قیمت مناسبی از ۳ تا ۱۰ دلار دارند.

ما معمولا غذای خودمون رو با خرید مواد اولیه از سوپرمارکت های زنجیره ای مثل کولز (Coles)، وول ورث (Woolworth) و الدی (Aldi) تهیه می کردیم و غذاهای ساده مثل ماهی و تخم مرغ و گوشت قرمز و برنج درست می کردیم. این به این معنی نیست که غذامون ارزون می شد چون مواد اولیه بویژه سبزیجات هم از نظر من گرون بودند مثلا گوجه کیلویی ۴ دلار، خیار دانه ای ۲ دلار و بادمجان دانه ای ۳ دلار.

همه جای استرالیا میشه پارک هایی که باربیکیو برقی یا گازی دارند پیدا کرد و خیلی کم پیش اومد نیاز بشه از اجاق گاز خودمون استفاده کنیم.

اینترنت و سیم کارت در استرالیا

سرعت اینترنت در استرالیا خیلی خوبه و توی شهرهای بزرگ مکان های زیادی هست که میشه وای فای مجانی با سرعت بالا پیدا کرد. رستوران های مک دونالد هم اینترت مجانی خوبی دارند. به دلیل نیاز دائمی به اینترنت هم برای برنامه ریزی سفر و هم اپ های مسیریابی، ترجیح دادم که همیشه اینترنت داشته باشم. تل اِسترا یکی از بهترین ارائه دهنده های خدمات سیم کارت توی استرالیاست که البته گرون قیمت هم هست. کمپانی بوست موبایل که خدماتش رو از تل استرا میگیره قیمت های مناسب تری داره. انتخاب من هم بوست موبایل بود.

دو دلار برای سیم کارت و ۴۰ دلار برای یک پلان ۳ گیگابایت یک ماهه با تماس و اس ام اس نامحدود. هر آخر هفته هم یک گیگ اضافه جایزه میداد. سرعت اینترنتش خیلی خوب بود و تقریبا همه جای مسیر خط میداد. تنها مشکل فرآیند پیچیده ثبت کردن سیم کارت در وبسایت بود.

تاریخ سفر: بهار ۱۳۹۵

مطلب بعدی

راهنمای سفر به استرالیا بخش سوم: ویزای توریستی استرالیا و مراحل درخواست ویزا

مطلب قبلی

راهنمای سفر به استرالیا بخش اول: اطلاعات کلی، مسیر، پرواز و هزینه های من در استرالیا